Να που τελικά υπάρχουν λεφτά!

Διπλασιάζεται ο μισθός του προέδρου της ΕΡΤ. Από την πίσω πόρτα ΔΙΠΛΑΣΙΑΖΟΥΝ τους μισθούς των προέδρων και διευθυνόντων συμβούλων των Νομικών Προσώπων Ιδιωτικού Δικαίου (ΝΠΙΔ), δηλαδή της ΕΡΤ, της ΔΕΗ, της ΔΕΠΑ, του ΔΕΣΦΑ και όποιων άλλων οργανισμών έχουν τη μορφή ΝΠΙΔ!

Επίσης. επιτρέπεται η υπέρβαση κατά 20% (!) του ορίου των αποδοχών, που έχει καθοριστεί ως. ανυπέρβλητο, για τους γενικούς γραμματείς υπουργείων και το οποίο ανέρχεται σε 5.981,40 ευρώ (μεικτά), για τους προέδρους και αντιπροέδρους των Ανεξάρτητων Δοικητικών Αρχών και τους διοικητές και προέδρους Νομικών Προσώπων Δημοσίου Δικαίου (ΝΠΔΔ)

www.politis-gr.com & www.paron.gr

Δηλαδή χωρίζονται σε δύο κατηγορίες οι κατέχοντες υψηλόβαθμες καρέκλες, οι. πληβείοι των 5.981,40 ευρώ (καθαρά γύρω στις 4.200 ευρώ) και οι πατρίκιοι που θα παίρνουν μέχρι και διπλάσια!

Εκτός βέβαια των πολλαπλάσιων που απολαμβάνουν από τις πιστωτικές κάρτες που τους παρέχουν η ΔΕΗ, η ΕΡΤ, η ΔΕΠΑ κ.λπ. ΝΠΙΔ!

Κι όλα αυτά δεν στηρίζονται σε πληροφορίες που είναι στον αέρα. Καταγράφονται λεπτομερέστατα στην υπ' αριθμ. 2/14924/0022 ερμηνευτική εγκύκλιο του υπουργείου Οικονομικών που εκδόθηκε μάλιστα. πρωταπριλιάτικα (χωρίς να είναι δυστυχώς πρωταπριλιάτικο ψέμα) και. πασχαλιάτικα (για να φάνε με όρεξη το αυγό τους οι πρόεδροι και οι διευθυντές ΝΠΙΔ), την 1η Απριλίου!

Τώρα ξεκαθαρίζεται απόλυτα, διαψεύδοντας η ίδια η κυβέρνηση τον εαυτό της, όταν ανακοινώνοντας την εισοδηματική πολιτική για το 2010 καθόριζε ότι ο μεγαλύτερος μισθός στον δημόσιο τομέα δεν θα υπερβαίνει (μεικτά) τις 5.981,40 ευρώ.

Και ιδού τώρα τα παράθυρα που ανοίγει ο υπουργός Οικονομικών με την ερμηνευτική εγκύκλιο που έστειλε με τον χαρακτηρισμό «ΕΞ. ΕΠΕΙΓΟΝ» σε όλες τις υπηρεσίες του υπουργείου του:

«3. Σύμφωνα με τις διατάξεις της παρ. 3, με κοινή απόφαση του Υπουργού Οικονομικών και του καθ' ύλην αρμόδιου υπουργού, επιτρέπεται υπέρβαση του ορίου που καθορίζεται στην παράγραφο 1 και μέχρι ποσοστού είκοσι τοις εκατό (20%), ανάλογα με τα ειδικά προσόντα ή τις ειδικές συνθήκες απασχόλησης, στον Πρόεδρο και στον Αντιπρόεδρο Ανεξάρτητης Διοικητικής Αρχής, στον Διοικητή και στον Πρόεδρο ΝΠΔΔ και μέχρι του διπλάσιου του ορίου της παρ. 1, στον Πρόεδρο ή στον Διευθύνοντα Σύμβουλο ΝΠΙΔ».

Έπειτα απ' αυτά τα παράθυρα, που άνοιξε η ίδια κυβέρνηση, το επόμενο βήμα θα είναι να το εκμεταλλευτούν οι δικαστές και μάλιστα νόμιμα, σύμφωνα με τη συνταγματική επιταγή όπου το ανώτατο όριο μεικτών αποδοχών και πρόσθετων αμοιβών ή απολαβών είναι οι εκάστοτε μεικτές αποδοχές του προέδρου του Αρείου Πάγου, που έχουν οριστεί από 1-1-2010 σε 8.594,40 ευρώ.

Επομένως δεν μπορεί να παίρνει ο διευθύνων σύμβουλος της ΕΡΤ, της ΔΕΗ, της ΔΕΠΑ κ.ά. ΝΠΙΔ, 5.981,40Χ2 ήτοι 11.962,80 ευρώ και ο πρόεδρος του Αρείου Πάγου 8.594,40 ευρώ. Έτσι δεν είναι, κύριε πρωθυπουργέ και κύριε Γ. Παπακωνσταντίνου;

Και στη συνέχεια θα ζητήσουν αναπροσαρμογή προς τα πάνω οι βουλευτές, αφού κατά το Σύνταγμα ο μισθός τους ορίζεται στο επίπεδο των αποδοχών του προέδρου του Αρείου Πάγου!

Και τη νύφη της χρεοκοπίας, στην οποία οδήγησαν ΟΛΕΣ οι κυβερνήσεις, την πληρώνουν μόνο οι απλοί, χωρίς οφίκια εργαζόμενοι, οι συνήθεις ύποπτοι, τα κορόιδα



www.politis-gr.com & www.paron.gr

Ο Εφραίμ «φωτογραφίζει» Μπασιάκο και Τσιτουρίδη

Του Σπυρου Kαραλη

Αγνοια για τις θολές πτυχές της υπόθεσης και πεποίθηση ότι δεν υπήρξε καμία παρατυπία στις ανταλλαγές γης και τις άλλες δραστηριότητες που ανέπτυξε η Μονή Βατοπεδίου, καθώς και πως δεν υφίσταται κανένα σκάνδαλο, δήλωσε ο ηγούμενος Εφραίμ στην κατάθεσή του στην εξεταστική επιτροπή.

Ο κ. Εφραίμ επικαλέστηκε ανάγκες ανακαίνισης των εγκαταστάσεων και διαφύλαξης των πολλών πολύτιμων κειμηλίων που υπάρχουν εκεί, καθώς και φιλανθρωπικούς λόγους, για τη συσσώρευση πλούτου στη μονή. Τόνισε ότι ο ίδιος είναι ακτήμων και ότι δεν είναι Ρασπούτιν, αλλά «δάσκαλος των ακτημόνων παιδιών», προσθέτοντας ότι τον επισκέπτονται δεκάδες άτομα καθημερινά προσβλέποντας σε βοήθεια.

Υποστήριξε ότι έως τώρα η μονή αποφυλάκισε περί τα χίλια άτομα και εν συνεχεία προέβλεψε δύσκολες μέρες για την Ελλάδα, λέγοντας ότι «έρχεται πείνα». «Δεν είμαι προφήτης. Σας ανοίγω την καρδιά μου. Εγώ έβλεπα αυτό το πράγμα κι έλεγα να έχουμε χρήματα για να μπορέσουμε να δώσουμε στον πεινασμένο που θα έρθει στο μοναστήρι. Θα έρθει πείνα στην Ελλάδα. Και θα το δείτε κι εσείς», είπε απευθυνόμενος στους βουλευτές.

Αναφέρθηκε επίσης στους υψηλούς ξένους, φίλους της μονής, κάνοντας ονομαστική αναφορά στον Ρώσο πρωθυπουργό Ντ. Μεντβέντεφ και τον Κάρολο της Αγγλίας. «Πηγαίνουμε στη Ρωσία και με φωνάζει ο Μεντβέντεφ να με δει, διότι έχει κάποιο πρόβλημα και πάω και μιλώ δύο ώρες μαζί του. Δεν είναι αίγλη της Ελλάδος αυτή; Ερχεται ο Κάρολος της Αγγλίας και κάθεται τόσες μέρες μαζί μου και συνεχώς συζητεί πνευματικά. Αυτό δεν είναι αίγλη της Ελλάδος;».

Οσον αφορά την ουσία της υπόθεσης και τις περιβόητες ανταλλαγές, είπε ότι η πρόταση δεν ήταν των μοναχών αλλά ήλθε από την πλευρά της Πολιτείας και υπέδειξε τους πρώην υπουργούς κ. Σ. Τσιτουρίδη και Ευ. Μπασιάκο, ενώ αρνήθηκε κάθε ανάμειξη των κ. Γ. Αγγέλου και Θ. Ρουσόπουλου ως ενδιάμεσων ώστε να προχωρήσουν ταχύτερα οι σχετικές διαδικασίες.

«Η ανταλλαγή άρχισε να μας σφυρίζεται από τον κ. Τσιτουρίδη. Ελεγε ότι δεν μπορούμε να σας δώσουμε χρήματα, δεν μπορούμε να σας δώσουμε ομόλογα. Ετσι αρχίσαμε να καταλαβαίνουμε από τότε ότι πάει το θέμα προς τα εκεί». Πρόσθεσε δε ότι η μονή «σύρθηκε» στις ανταλλαγές και επικαλέστηκε τη συζήτηση που είχε με τον πρώην υπουργό Γεωργίας κ. Μπασιάκο. «Εγώ το λέω με στεντόρεια φωνή, η μονή σύρθηκε στις ανταλλαγές. Μάλιστα, όταν μου είπε ο κ. Μπασιάκος ότι “ξέρετε, θα πάμε σε ανταλλαγές, αλλά εκτός Ροδόπης και Ξάνθης’’, του λέω: “Κύριε Μπασιάκο, θα μου δώσετε ανταλλαγές όταν εκεί δεν με θέλουν, ποιος θα με θέλει; Υπάρχει μια προκατάληψη ενώπιον του ράσου”. Μου λέει: “Θα σας δώσουμε στην επικράτεια διάφορα κομμάτια’’. Και του απήντησα: “Μα, όταν εκεί δεν με θέλουν οι φορείς, θα με θέλουν αλλού; Θα με εμπλέξετε”».

Οσον αφορά την κυριότητα της λίμνης και των παρόχθιων εκτάσεων, τόνισε με έμφαση ότι προκύπτει από χρυσόβουλα, θέτοντας παράλληλα ζητήματα εθνικού χαρακτήρα και λειτουργίας των Πατριαρχείων Ιεροσολύμων και Αλεξανδρείας.

Απαντώντας σε ερωτήσεις βουλευτών για τις επαφές που είχε με τους κ. Θ. Ρουσόπουλο και Γ. Αγγέλου είπε ότι έρχονταν στο μοναστήρι για προσωπικούς λόγους και ότι ουδείς δεν ενήργησε για λογαριασμό της μονής στην επιτάχυνση των διαδικασιών για τις ανταλλαγές γης. Δεν αρνήθηκε ότι επισκεπτόταν το Μαξίμου για να δει τον κ. Ρουσόπουλο, υποστήριξε όμως ότι οι επισκέψεις αυτές γίνονταν για να δώσει προσκλήσεις σε διάφορες εκδηλώσεις που διοργάνωνε η μονή. Αρνήθηκε, τέλος, ότι συζήτησε με τον πρώην πρωθυπουργό κ. Κ. Καραμανλή σχετικά με τις εκτάσεις γης κατά την επίσκεψή του στη μονή το 2004.

Δεν υπάρχει σκάνδαλο στην υπόθεση του Βατοπαιδίου, είπε ο Εφραίμ

Κανένα σκάνδαλο δεν είδε στην υπόθεση του Βατοπαιδίου ο ηγούμενος Εφραίμ, ο οποίος κατέθεσε ενώπιον της Εξεταστικής Επιτροπής για τις ανταλλαγές της λίμνης Βιστωνίδας με ακίνητα του Δημοσίου, αλλά και για τις σχέσεις του με πολιτικά πρόσωπα.
Όπως μετέδωσε το Mega, στη μαραθώνια κατάθεσή του ο ηγούμενος Εφραίμ είπε για τον Θόδωρο Ρουσόπουλο ότι δεν παρέστη η ανάγκη να βοηθήσει. Για τον Κώστα Καραμανλή δήλωσε ότι δεν συζητούσαν για το θέμα των ανταλλαγών όποτε ερχόταν στη Mονή, ενώ για τον Γιάννη Αγγέλου ανέφερε ότι πήγαινε στη Μονή μόνο ως επισκέπτης.

Όσο για τον ίδιο, ισχυρίστηκε ότι στο Μαξίμου πήγαινε μόνο για να δώσει προσκλήσεις για τις εκδηλώσεις της Μονής.
Ο Εφραίμ είπε ότι το μόνο που ενδιέφερε τον ίδιο, ως ηγούμενο, ήταν η λίμνη, η κυριότητα της οποίας ανήκει στη Μονή με βάση τα χρυσόβουλα. Όπως υποστήριξε, η Μονή σύρθηκε στις ανταλλαγές διότι οι φορείς πίεζαν την κυβέρνηση να τους διώξουν από τη λίμνη. Τόνισε, μάλιστα, ότι τα ακίνητα των ανταλλαγών τα επέλεξε το Δημόσιο.

Ο δικηγόρος του Εφραίμ αρνήθηκε οποιαδήποτε δήλωση όσο είναι σε εξέλιξη η δικαστική διαδικασία. Ο ηγούμενος προσήλθε στη Βουλή μαζί με τον μοναχό Αρσένιο, η κατάθεση του οποίου ορίστηκε για την Πέμπτη.

Η Ορθοδοξία στην Αλάσκα των ΗΠΑ,και οι Αγιοι της περιοχής αυτής.

Το βορειοδυτικό τμήμα της Αμερικανικής Ηπείρου αποτελείται από μια τεράστια χερσόνησο, τη «Μεγάλη Χώρα», που στη γλώσσα των ιθαγενών λέγεται «Αλί-ακ-Σα» και έφθασε σε μας ως Αλάσκα.

Η Αλάσκα χωρίζεται από την Ασία με μια στενή λουρίδα θάλασσας, τον Βερίγγειο Πορθμό, ενώ ανατολικά συνορεύει με τον Καναδά. Το γεωγραφικό της πλάτος είναι ίδιο με της Νορβηγίας. Το νοτιοδυτικό της άκρο περιλαμβάνει ένα τόξο από 150 ηφαιστειογενή νησιά, τις γνωστές «Αλεούτιες Νήσους». Είναι μια χώρα 12 φορές πιο μεγάλη από την Ελλάδα, με κλίμα πολικό στο βορρά, ωκεάνιο στο νότο, με θερμοκρασίες που κυμαίνονται από -62ο C το χειμώνα έως +25ο C το καλοκαίρι.
Η νύχτα διαρκεί έξι μήνες, με μόνα φώτα τη σελήνη και το πολικό σέλας. Η μέρα διαρκεί κι αυτή έξι μήνες, είναι όμως θαμπή και ο ήλιος δύει πολύ λίγο όσο πλησιάζουμε προς τον Ιούνιο, οπότε ανατέλλει αμέσως μετά τη δύση του, γι’ αυτό η Αλάσκα ονομάζεται «χώρα του ηλίου του μεσονυκτίου». Ο μεγαλύτερος ποταμός, ο Γιούκων, είναι παγωμένος 8 μήνες το χρόνο.
Πολλά ηφαίστεια και απέραντοι παγετώνες, αραιότατη βλάστηση και πολικά ζώα και λίγους –ανάλογα με την έκτασή της– ανθρώπους βρίσκει κανείς στην Αλάσκα. Οι ιθαγενείς ανήκουν σε διάφορες φυλές. Στο εσωτερικό της χώρας, στις βόρειες και τις δυτικές ακτές κατοικούν Εσκιμώοι. Τα νησιά τα κατοικούν Αλεούτοι, τη Σίτκα Κολόσσοι, τις ατλαντικές ακτές Ερυθρόδερμοι που ανήκουν στις φυλές των Κενάγτζων και των Τσουγκάτσων. Αμερικανοί είναι επίσης και οι Κοντιάκοι.
Σήμερα η σύνθεση του πληθυσμού της Αλάσκας έχει αλλάξει πολύ, λόγω της μεγάλης μετανάστευσης των λευκών, που έφεραν μαζί φυσικά και τον πολιτισμό, αλλά και τα προβλήματά τους…
Στην Αλάσκα υπάρχουν σημαντικά κοιτάσματα χρυσού, αργύρου και άλλων μετάλλων, πετρέλαιο και ζώα όπως τάρανδοι, φώκιες, σολωμοί, που, μαζί με τα πολύτιμα δάση της, έχουν συντελέσει πολύ στην οικονομική ανάπτυξή της.
Για την ύπαρξη της Αλάσκας μίλησε πρώτος ο Δανός Βίτους Μπέριγκ, που υπηρετούσε στο Ρωσικό Ναυτικό. Ανακαλύφθηκε από το Ρώσο θαλασσοπόρο Γκρόζντεφ, το 1730, και εξερευνήθηκε από τους Μπέριγκ και Κιρίκωφ το 1740-41, οπότε έγινε αποικία της τσαρικής Ρωσίας. Το Μάρτιο του 1867 πωλήθηκε ολόκληρη στους Αμερικανούς αντί 7.200.000 δολαρίων!! Η αρχικά «κτήση» των ΗΠΑ έγινε «Τερριτόριον» το 1912, για να καταλήξει το 1958 να γίνει «49η» Πολιτεία των ΗΠΑ.


2. Το πρώτο ορθόδοξο φως στην Αλάσκα

Το χριστιανικό μήνυμα έφτασε στην Αλάσκα πρώτα από τους Ρώσους εμπόρους, που δρούσαν όμως κυρίως με οικονομικά κίνητρα. Έδειξαν σοβαρό ζήλο να βαπτίζουν ιθαγενείς, επειδή οι βαπτιζόμενοι έδειχναν μεγάλη αφοσίωση στους αναδόχους τους και τους βοηθούσαν πολύ στις εργασίες τους. Ωστόσο, το 1774 ο ειλικρινά ευσεβής Γρηγόριος Σελέχωφ, ιδρυτής της Ρωσοαμερικανικής Εταιρείας, έχτισε ναό και σχολείο στο Κόντιακ, βάπτισε πολλούς ιθαγενείς και μαζί με το συνεργάτη του, Ιβάν Κγολίκωφ, ζήτησε από την τσαρίνα Αικατερίνη Β΄ και την Ιερά Σύνοδο της Ρωσικής Εκκλησίας να σταλούν κανονικοί ιεραπόστολοι, τη συντήρηση των οποίων θα αναλάμβανε ο ίδιος και οι συνεταίροι του.
Στις 24 Σεπτεμβρίου 1794 το πλοίο ανεφοδιασμού των ρωσικών εμπορικών αποστολών αποβίβασε στο νησί Κόντιακ την πρώτη ιεραποστολική ομάδα, ύστερα από ταξίδι που κράτησε περισσότερες από σαράντα ημέρες. Η ομάδα αποτελούνταν από 4 ιερομονάχους, 2 ιεροδιακόνους και 2 μοναχούς των φημισμένων μονών Βαλαάμ –πνευματικός πατέρας της οποίας ήταν ο μεγάλος Ρώσος στάρετς άγιος Ναζάριος– και Κόνιεφ (της λίμνης Λαντόγκα), με επικεφαλής τον αρχιμανδρίτη Ιωάσαφ Μπολότωφ. Τα ονόματά τους ήσαν Ιωάσαφ, Ιουβενάλιος, Αθανάσιος, Μακάριος, Νεκτάριος, Στέφανος, Γερμανός και Ιωάσαφ.
Παρά τις φοβερές δυσκολίες, αλλά και τα εμπόδια που έθετε στο δρόμο τους η αποικιοκρατική συμπεριφορά των περισσότερων Ρώσων εμπόρων, οι άξιοι αυτοί ιεραπόστολοι, με τη βοήθεια του Θεού, κατόρθωσαν να θεμελιώσουν την ορθόδοξη Εκκλησία στην παγωμένη Μεγάλη Χώρα.
Έτσι άρχισε μια πραγματική εποποιία. Οι ορθόδοξοι ιεραπόστολοι, κακοπαθούντες, χλευαζόμενοι και εγκαταλειπόμενοι, αναδείχθηκαν οι μοναδικοί φίλοι και υπερασπιστές των ιθαγενών. Στα πρόσωπά τους, η ορθοδοξία εμφανίστηκε ως γνήσια Εκκλησία, σταυρωμένη αλλά δυνατή, απηλλαγμένη από τα πάθη των δυτικών ιεραποστόλων, που εμφάνισαν στην Αμερική έναν χριστιανισμό σύμμαχο και συνεταίρο κρατικών και οικονομικών συμφερόντων συνοψισμένο στα περίφημα «3Μ» (Missionary = ιεραπόστολος, Military = στρατιωτικός, Merchant = έμπορος).
Τον Ιούλιο του 1796 η Ρωσική Ιερά Σύνοδος ανακήρυξε την Αλάσκα σε υποεπισκοπή του Ιρκούτσκ της Σιβηρίας με πρώτο επίσκοπο τον αρχιμανδρίτη Ιωάσαφ. Δυστυχώς, το πλοίο «Φοίνιξ», που μετέφερε τον επίσκοπο και τη συνοδεία του για την ανάληψη των καθηκόντων τους, ναυάγησε και ο επίσκοπος Ιωάσαφ πνίγηκε, μαζί με τους συνοδούς του Μακάριο και Στέφανο.
Από τους ιεραποστόλους του πρώτου κλιμακίου, ο π. Αθανάσιος και ο π. Νεκτάριος επέστρεψαν στη Ρωσία και στην παγωμένη γη απέμειναν οι ιερομόναχοι Ιουβενάλιος και Μακάριος και ο μοναχός Γερμανός.
Ο π. Μακάριος εγκαταστάθηκε στη μεγαλύτερη από τις Αλεούτιες Νήσιους, την Ουναλάσκα, όπου έχτισε ναό, βάπτισε 2.500 ιθαγενείς και τέλεσε 536 γάμους.


3. Οι άγιοι της Αλάσκας

Οι άγιοι της Αλάσκας εορτάζονται όλοι μαζί στις 13 Δεκεμβρίου, ημέρα της σύναξής τους (=εορτής προς τιμήν τους).


Α. Ο άγιος ιερομάρτυς Ιουβενάλιος

Ο άγιος Ιουβενάλιος, πρωτομάρτυς της Αμερικανικής Ηπείρου, προχώρησε ως μοναχικός οδοιπόρος στο εσωτερικό της Αλάσκας κηρύσσοντας το χριστιανισμό με ταπείνωση και επιτυχία. Πέρασε στον κόλπο Τσεγκάι, όπου ζουν οι Τσουγκάτσοι, και πιο βόρεια, στους Κολόσσους και σε άλλες απομακρυσμένες ινδιάνικες φυλές. Φθάνοντας στις όχθες της λίμνης Ιλιάμινας, το καλοκαίρι του 1796, είχε βαπτίσει μέσα σε δύο χρόνια περίπου 5000 ιθαγενείς.
Εκεί όμως δολοφονήθηκε από ντόπιους σαμάνους (μάγους-ιερείς), ποτίζοντας με το αίμα του την παγωμένη γη της Αλάσκας, αποδεικνύοντας ότι η Εκκλησία είναι αυθεντική όταν θυσιάζεται κι όχι όταν θυσιάζει άλλους στο βωμό της «ευσέβειας» ή οποιωνδήποτε συμφερόντων. Κατά την παράδοση, το σώμα του σηκώθηκε και κατευθύνθηκε προς τους εκτελεστές του, οι οποίοι, έντρομοι, έπεσαν πάνω του και το κομμάτιασαν με τα τσεκούρια τους.


Β. Ο άγιος Γερμανός

Ο ταπεινός άγιος μοναχός Γερμανός (1756-1836), μένοντας μόνος από την ιεραποστολική ομάδα και βρίσκοντας ενάντιά του τον Μπαρανώφ, το σκληρό νέο διευθυντή της Ρωσοαμερικανικής Εταιρείας (τη «μαύρη σελίδα» της ιστορίας της Εκκλησίας της Αλάσκας), αποσύρθηκε για να μονάσει στο μικρό μοναχικό νησάκι Ελόβυγ (=νησί των ελάτων), που το μετονόμασε σε Νέο Βαλαάμ. Εκεί άσκησε τη νοερά προσευχή κατά την ορθόδοξη παράδοση και, με την ίδια την ταπεινή και οσιακή παρουσία του, έγινε ο μεγάλος πνευματικός πατέρας των Αλεούτων.
Μεγάλος ασκητής, σκληρός με τον εαυτό του και επιεικής με τους άλλους, γεμάτος αγάπη για το Θεό και όλα τα πλάσματά Του, έζησε στο νησί του προστατεύοντας όπως μπορούσε τους φτωχούς ιθαγενείς, φροντίζοντας τα ορφανά (δημιούργησε ένα μικρό ορφανοτροφείο) και μεταδίδοντας όχι μόνο το ευαγγελικό μήνυμα αλλά και τη χάρη του Θεού, που ξεχείλιζε από μέσα του σαν καταρράκτης. Θαυματουργός και διορατικός, αξιώθηκε σε πλούσια οράματα και έζησε με τη συντροφιά των αγγέλων. Μεσολαβώντας υπέρ των ιθαγενών κατόρθωσε να κερδίσει την εκτίμηση του διαδόχου του Μπαρανώφ, του Ιανόφσκυ, που έγινε πνευματικός μαθητής του και τελικά μοναχός.
Μετά από μια συγκινητική και αγία ζωή, κοιμήθηκε στις 15 Νοεμβρίου 1836 και το σώμα του παρέμεινε άφθαρτο για τουλάχιστον ένα μήνα, περιμένοντας να επιτρέψουν οι καιρικές συνθήκες τη μετάβαση ιερέα στο νησί για τη χριστιανική ταφή του. Η μνήμη του εορτάζεται την ημέρα της κοίμησής του, αλλά και στις 9 Αυγούστου (ημέρα της επίσημης αγιοκατάταξής του το 1970) και στις 13 Δεκεμβρίου.
Προς τιμήν του ιδρύθηκε πριν από λίγες δεκαετίες η Αδελφότητα του Αγίου Γερμανού της Αλάσκας στην Πλάτινα της Καλιφόρνιας, που αποτελεί φωτεινό φάρο της ορθοδοξίας στην αμερικάνική ήπειρο. Από την Αδελφότητα ερευνήθηκε και τελικά εκδόθηκε ο συγκλονιστικός βίος του αγίου Γερμανού. Βλ. την ελληνική έκδοση Ο άγιος Γερμανός της Αλάσκας, μετάφραση-επιμέλεια Πέτρου Μπότση, σειρά «Φιλοκαλία των Ρώσων νηπτικών», Αθήνα 1995.

Γ. Ο άγιος νεομάρτυρας Πέτρος ο Αλεούτος

Ήταν ένας από τους ορθόδοξους Αλεούτους που εργάζονταν στην αποικία της Ρωσοαμερικανικής Εταιρείας στο Fort Ross της Καλιφόρνιας, για τον ανεφοδιασμό των Ρώσων αποίκων και των μελών της Εταιρείας στην Αλάσκα. Η αποικία αυτή έγινε αιτία προστριβών ανάμεσα στους Ρώσους και τους Ισπανούς κυρίαρχους της Καλιφόρνιας, καθώς οι τελευταίοι θεωρούσαν ότι οι Ρώσοι εποφθαλμιούν το Σαν Φρανσίσκο.
Έτσι, το 1815 συνέλαβαν περίπου 20 Αλεούτους, από τους οποίους τελικά φυλάκισαν 14, μεταξύ των οποίων και ο άγιος Πέτρος.

[Συνεχίζουμε με ένα απόσπασμα από το Ο άγιος Γερμανός της Αλάσκας, μετάφραση-επιμέλεια Πέτρου Μπότση, ό.π., σελ. 38-39.

«…Μιαν άλλη φορά, συνεχίζει ο Γιανόφσκυ, τού ’λεγα (του αγίου Γερμανού) πως οι Ισπανοί αιχμαλώτισαν στην Καλιφόρνια 14 Αλεούτους. Οι Ιησουίτες τους πίεζαν ν’ ασπαστούν την πίστη των Καθολικών, εκείνοι όμως δε δέχονταν με τίποτα. «Είμαστε χριστιανοί», απαντούσαν. Οι Ιησουίτες αντέτειναν: «Όχι, είστε αιρετικοί και σχισματικοί. Αν δεν υποκύψετε, θα σας βασανίσουμε μέχρι θανάτου». Τελικά τους έβαλαν στη φυλακή ανά δύο. Το βράδυ ήρθαν στη φυλακή οι Ιησουίτες με λάμπες και αναμμένα κεριά και άρχισαν πάλι να τους πιέζουν για ν’ ασπαστούν την πίστη των Καθολικών. «Είμαστε χριστιανοί», απαντούσαν οι Αλεούτοι, «δεν αλλάζουμε την πίστη μας». Οι Ιησουίτες άρχισαν να βασανίζουν τον έναν, μπροστά στα μάτια των άλλων. Έσπαζαν μια άρθρωση των ποδιών του, μετά μια άλλη και στη συνέχεια τις αρθρώσεις των δαχτύλων, τη μια μετά την άλλη. Μετά κομμάτιασαν τα πόδια και τα χέρια του. Το αίμα έτρεχε, ο μάρτυρας όμως υπόμενε κι επαναλάμβανε σταθερά την απάντηση: «Είμαι χριστιανός». Τελικά, από τα βασανιστήρια και την απώλεια του αίματος, πέθανε.
Την άλλη μέρα οι Ιησουίτες απείλησαν πως θα βασανίσουν το φίλο του με τον ίδιο τρόπο. Την ίδια νύχτα όμως έλαβαν εντολή από το Μόντερεϋ να μεταφέρουν όλους τους αιχμαλώτους Αλεούτους εκεί. Έτσι, την άλλη μέρα, όλοι εκτός από κείνον που θανατώθηκε, έφυγαν. Αυτό μου το διηγήθηκε ο φίλος εκείνου που μαρτύρησε. […].



Όταν τελείωσα την περιγραφή, ο π. Γερμανός με ρώτησε:



–Ποιο ήταν το όνομα του Αλεούτου;



–Πέτρος, απάντησα, αλλά δε θυμάμαι το επώνυμό του.



Ο Γέροντας σηκώθηκε όρθιος, στάθηκε μπροστά στην εικόνα, έκανε μ’ ευλάβεια το σταυρό του και είπε:



–Άγιε νεομάρτυρα Πέτρο, πρέσβευε υπέρ ημών».]


Δ. Ο άγιος Ιάκωβος ο εν Αλάσκα

Ο άγιος Ιάκωβος Νετσέτωβ γεννήθηκε το 1802 στην Ουναλάσκα, από πατέρα Ρώσο και μητέρα Αλεούτια. Μεγαλώνοντας, αγαπώντας τη μόρφωση και φλεγόμενος από χριστιανική πίστη, σπούδασε στο Θεολογικό Σεμινάριο του Ιρκούτσκ, όπου και χειροτονήθηκε ιερέας και επέστρεψε στο λευκό ιεραποστολικό αγρό της γενέτειράς του, για να εργαστεί κι αυτός για τους συμπατριώτες του.
Στην Αλάσκα διακόνησε τριάντα έξι χρόνια, αντιμέτωπος με τις σκληρές συνθήκες του περιβάλλοντος, αλλά και τους σαμάνους, που έκαναν τα πάντα για να τον εμποδίσουν. Ταξίδεψε στις πιο απομακρυσμένες περιοχές της χώρας, μέχρι τη φυλή των Γιουπίκ, που ζούσαν στην κάτω κοιλάδα του ποταμού Γιούκωνος. Είναι ο πρώτος ιεραπόστολος που διείσδυσε τόσο βαθιά, μετά τον άγιο Ιουβενάλιο. Δεν κήρυξε μόνον, αλλά φρόντισε για τη μόρφωση και την κοινωνική ζωή των ιθαγενών, προσφέροντάς τους παράλληλα και τα χριστιανικά μυστήρια, και μάλιστα της εξομολόγησης και της θείας ευχαριστίας. Ασχολήθηκε επίσης με τη μετάφραση, στην τοπική γλώσσα, της Αγίας Γραφής και άλλων ιερών βιβλίων.
Μετά από πολλές περιπέτειες, παρέδωσε την αγία ψυχή του στη Σίτκα στις 26 Ιουλίου του 1865 και κατατάχθηκε επίσημα στους αγίους της ορθοδοξίας το 1994.

Ε. Ο μέγας ιεραπόστολος της Αλάσκας άγιος Ιννοκέντιος Βενιαμίνωφ

Ο άγιος Ιννοκέντιος Βενιαμίνωφ είναι ένας σύγχρονος Πατέρας της Εκκλησίας και μια από τις σημαντικότερες προσωπικότητες στην ιστορία της ορθοδοξίας. Γεννήθηκε σ’ ένα χωριό της Σιβηρίας το 1797, και το όνομά του ήταν Ιωάννης. Ορφάνεψε μικρός, αλλά τον προστάτευσε ο θείος του, ο ιερομόναχος Δαβίδ, που του εξασφάλισε και μια θέση στο Θεολογικό Σεμινάριο του Ιρκούτσκ. Εκεί επιδόθηκε στη μάθηση, αλλά και στις πρακτικές τέχνες: έγινε μαραγκός, μηχανικός, σιδηρουργός και ωρολογοποιός. Το 1817 νυμφεύθηκε, χειροτονήθηκε διάκονος και το 1821 ιερέας και διορίστηκε στον ιερό ναό του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου, στο Ιρκούτσκ.
Το 1823 απεστάλη από τον επίσκοπο Ιρκούτσκ Μιχαήλ στην Αλάσκα, ως μέλος της ιεραποστολής. Τον συνόδευαν ο αδελφός του Στέφανος, ο γιος του Ιννοκέντιος, η πρεσβυτέρα του Αικατερίνα και η χήρα μητέρα του Θέκλα. Η δράση του στην Αλάσκα ήταν μνημειώδης. Ίδρυσε σχολεία, ιατρεία, ναούς και ταξίδεψε σε κάθε γωνιά για να γνωρίσει τους ιθαγενείς, να τους συμπαρασταθεί και να τους μεταδώσει το ευαγγελικό μήνυμα. Οι ιθαγενείς τον εκτίμησαν απεριόριστα κι εκείνος έζησε σαν ένας απ’ αυτούς και μοιράστηκε τις δύσκολες συνθήκες της ζωής τους, σεβόμενος τον πολιτισμό τους και συμμεριζόμενος τις κακουχίες τους.
Έγραψε, μεταξύ άλλων: Σημειώσεις επί των νήσων της περιοχής Ουναλάσκα, Κύρια χαρακτηριστικά των Αλεούτων που ζουν στα νησιά, Παρατηρήσεις επί των Αλεούτων και Κουσιανών της Άτκα, Παρατηρήσεις στη γλώσσα των Κολουσκανών και των Κοντιάκων, και (στη γλώσσα των Αλεούτων, της οποίας επινόησε και το αλφάβητο) Υπόδειξη του δρόμου προς τη βασιλεία των ουρανών (έχει εκδοθεί και στα ελληνικά από την ιερά μητρόπολη Νικοπόλεως με τον τίτλο Ο δρόμος προς τη βασιλεία των ουρανών). Συνέταξε επίσης γραμματική της γλώσσας των Αλεούτων και αλεουτο-ρωσικό λεξικό.
Στις 25 Νοεμβρίου του 1838 η πρεσβυτέρα Αικατερίνα πέθανε. Είχαν πλέον επτά παιδία: τον Ιννοκέντιο, το Γαβριήλ, τον Αλέξανδρο, την Κατερίνα, την Όλγα, την Παρασκευή και τη Θέκλα. Το 1840 ο π. Ιωάννης έγινε μοναχός με το όνομα Ιννοκέντιος, προς τιμήν του αγίου Ιννοκεντίου του Ιρκούτσκ και στις 13 Δεκεμβρίου η Ιερά Σύνοδος τον εξέλεξε επίσκοπο Καμτσάτκας, Κουρίλλων και Αλεουτίων Νήσων με έδρα τη Σίτκα. Ως επίσκοπος επιδόθηκε ακόμη θερμότερα στην ιεραποστολή, με κύριο μέλημα την ίδρυση σχολείων. Το 1850 το ποίμνιό του αποτελείται από 15.000 ψυχές.
Στη συνέχεια μετατίθεται στη Σιβηρία και αναπτύσσει ιεραποστολική και κοινωνική δράση σε περιοχές υποδουλωμένες από τους Κινέζους. Το 1860 ευλόγησε το νεαρό ιερομόναχο Νικόλαο Καζάτκιν (σήμερα άγιο Νικόλαο της Ιαπωνίας), που πέρασε και τον συνάντησε πηγαίνοντας στην Ιαπωνία για ιεραποστολή.
Το 1867 ή 68 ο άγιος ζήτησε από το μητροπολίτη Μόσχας άγιο Φιλάρετο να του επιτρέψει να παραιτηθεί και να αποσυρθεί σε μοναστήρι. Όμως ο άγιος Φιλάρετος κοιμήθηκε ξαφνικά και η Ιερά Σύνοδος εξέλεξε διάδοχό του τον άγιο Ιννοκέντιο! Στη σπουδαία νέα του θέση ο άγιος διέπρεψε για μια ακόμη φορά, δείχνοντας μεγάλη ποιμαντική αλλά και κοινωνική μέριμνα. Φρόντισε επίσης και για την Αλάσκα, ιδρύοντας μια Ανεξάρτητη Αλεουτιανή Επισκοπή με έδρα τον Άγιο Φραγκίσκο.
Ο άγιος Ιννοκέντιος κοιμήθηκε το 1879 και τάφηκε στη λαύρα της Αγίας Τριάδας του αγίου Σεργίου, δίπλα στο μητροπολίτη Φιλάρετο. Η μνήμη του εορτάζεται στις 31 Μαρτίου, καθώς και στις 13 Δεκεμβρίου, μαζί με τους άλλους αγίους της Αλάσκας.
Οι πρεσβείες των αγίων πάντων και των αγίων της Αλάσκας ας προστατεύουν εμάς και τους δικούς μας (εχθρούς και φίλους), καθώς και όλους τους λαούς της Γης.


Θεόδ. Ι. Ρηγινιώτης

Στά Μύρα τής Λυκίας...

 

Ό Κωσταντής ήταν γιός ίερέα. Άπό πολύ μικρός έμαθε νά ζή μέσα στό Ναό, νά βοηθάει τόν πατέρσ του στό ίερό, νά ψέλνει στό άναλόγιο. Άργότερα χειροτονήθηκε καί ό ίδιος ίερέας. Κατά τή χειροτο-νία του ονομάστηκε Θεόφιλος. Ύπηρέτησε σ' ένα προσφυγικό χωριό 38 ολόκληρα χρόνια μέ άγάπη καί συνέπεια.

Οί κάτοικοι του χωριού είχαν έρθει από τά Μύρα της Λυκίας. Φεύγοντας άπό τόν τόπο τους πήραν μαζί τους τήν είκόνα του Άγίου Νικολάου. Τήν 'Εκ-κλησία πού έκτισαν στήν καινούργια πατρίδα τους τήν άφιέρωσαν στόν προστάτη τους "Αγιο Νικόλαο, Τόν όποίο σέβονταν καί τιμούσαν. Συχνά άκουγε ο π. Θεόφιλος τούς γεροντότερους νά μιλούν μέ πολύ νοσταλγία γιά τήν πατρίδα τους τά Μύρα.

Τελευταία είχε πληροφορηθεί ο ίερέας, πώς μιά όμάδα προσκυνητών άπό τήν Άθήνα θά πήγαιναν στα Μύρα στίς 6 Δεκεμβρίου, γιά νά τελέσουν Θεία Λειτουργία στό Ναό του Άγίου Νικολάου, μέ τήν εύκαιρία της γιορτής του. Ρώτησε τούς ένορίτες του αν θά ήθελαν νά λάβουν κι αύτοί μέρος στήν έκδρομή γιά νά έπισκεφτούν τά πατρώα έδάφη τους. Όλοι τό δέχτηκαν μ' ένθουσιασμό.

Μέ πολλή συγκίνηση οί ένορίτες του π. θεόφιλου πάτησαν τά χώματα όπου έζησαν οί παππουδες και οί πατεράδες τους. Μέ δάκρυα παρακολούθησαν τή Θεία λειτουργία στό γυμνό άπό είκόνες Ίερό Ναό του Άγίου Νικολάου. Βγαίνοντας άπό τό Ναό ο πατέρας Θεόφιλος νιώθει κάποιον νά του άγγίζει τό μπράτσο καί μέ παρακαλεστή φωνή νά του ζητάει να τόν έπισκεφθεί στό σπίτι του. Ηταν ένας ήλικιωμέ-νος Τούρκος. Ό ίερέας δέχτηκε, άν καί μέ κάποιο δισταγμό.

Άκολούθησε τόν Τούρκο σέ μικρή άπόσταση. ΈκεΙνος τόν όδήγησε άπό μιά μυστική δίοδο, στό άθέατο άπ' έξω ύπόγειο του σπιτιού του. Μέ κατά-πλήξη ο π. Θεόφιλος είδε πώς ήταν γεμάτο εικόνες. Στή μέση άκριβώς, ύπήρχε μιά μεγάλη είκόνα του Άγίου Νικολαου καί μπροοτά έκαιγε αναμμένο καν-τήλι.

«Πάτερ», άκουσε τότε τή φωνή του Τούρκου νά του λέει σέ άπταιστα έλληνικά. «Δέν είμαι Μουσουλμάνος, άλλά κρυπτοχριστιανός. Σ' αύτό τό ύπόγειο λατρεύω μυστικά τό θεό καί προσεύχομαι. Βαφτί-στηκα όταν ήμουν στήν Έλλάδα. Ζούσα έκεί μέ τούς γονείς μου σ' έ'να νησί της Δωδεκανήσου. Οί γονείς μου ήταν φανατικοί Μουσουλμάνοι. Ή μάνα μου έκανε πολλά παιδιά. Μόνο έγώ έζησα. Τήν παιδική μου ήλικία τήν πέρασα μέ τά Χριστιανόπουλα. Μαζί τους πήγαινα στό σχολείο, έπαιζα στή γειτονιά καί τά Χριστούγεννα έψελνα τά κάλαντα.

Μιά νύχτα, παραμονή Χριστουγέννων, κι άφού είχα ξαπλώσει νά κοιμηθώ αισθάνομαι ν' ανοίγει ή πόρτα καί μπροστά μου νά εμφανίζεται ό Χριστός. Φορούσε άσπρο χιτώνα καί μου είπε χαμογελαστός: «Ήρθα γιά σένα. Εϊσαι δικό μου παιδί» κι έξαφανί-στηκε. Βρέθηκα τότε στό δίλημμα αν έπρεπε νά τό πώ σέ κάποιον. Όχι βέβαια στούς γονείς μου γιατί ήξερα τίς άντιδράσεις τους. Τήν άλλη μέρα τό ανέφερα στόν Ιερέα του χωριού. Του ζήτησα μάλιστα νά μέ βαφτίσει. Έκείνος μέ κοίταξε μέ δισταγμό. «Τό σκέφτηκες καλά παιδί μου»; εΐπε. «Ξεχνάς πώς είσαι άνήλικος καί οί γονείς σου μπορούν ν' άντι-δράσουν; Αν όμως σ' έχει φωτίσει τόσο ό Χριστός, περίμενε νά ένηλικιωθείς καί τότε έγώ θά σέ βαφτί-σω».


Ήμουν δεκαπέντε χρόνων όταν άρχισα νά δου-λεύω σέ ψαρόβαρκες μαζί μέ τόν πατέρα μου. Κάποια μέρα καθώς έπέστρεφα σπό τό ψάρεμα μόνος, έ-πιασε μιά ξαφνική μπόρα. Ή βάρκα πλημμύρισε. "Αρπαξα έναν τενεκέ πού ήταν στό βάθος τής βάρκας γιά ν' άδειάσω τό νερά. Καί τότε βλέπω μέσα στό τενεκέ ένα είκονισματάκι του Άγίου Νικολάου. «"Αγιε Νικόλα σώσε με», φώναξα. «Κι έγώ όταν βαφτιστώθά πάρω τό ονομά σου». Καί άμέσως ή μπόρα σταμάτησε.

Τό ίδιο βράδυ όταν έπέστρεψα στό σπίτι μου έκρυψα τό είκονισματάκι κι έπεσα γιά ύπνο. Άφού κοιμήθηκα γιά λίγη ώρα, ξύπνησα άκούγοντας μιά φωνή: «Μήν ξεχάσεις τήν ύπόσχεσή του. Είσαι δικό μου παιδί». Πρωί - πρωί έτρέξα στό σπίτι του ίερέα. Του μίλησα γιά τήν χθεσινή μου περιπέτεια, τή φωνή πού άκουσα, του έδειξα καί τό είκονισματάκι. «Πρέ-πει νά έκπληρώσω τό τάμα μου», του είπα. Κι έκεί-νος άναγκάστηκε μετά άπό τήν έπιμονή μου νά μέ βαφτίσει μιά νύχτα κρυφά. Νουνός έγινε ο γιός του ό Κωνσταντής. Μου έδωσε τό ονομα Νικόλαος».

Καί ό Τούρκος μέ λυγμική φωνή συνέχισε.

«Όταν έπέστρεψα οτό σπίτι μου έλαμπα όλόκλη-ρος άπό χαρά. 0ι γονείς μου τό πρόσεξαν καί ζήτησαν νά μάθουν τί σήμαινε αυτό. Πρόσεξαν δμως καί κάτι άλλο πού έγώ πάνω στή χαρά μου ξέχασα νά τό κρύψω: Τό σταυρουδάκι πού μου είχε φορέσει ό ίερέας στό λαιμό μου. «Τί είναι αύτό»; φώναξαν ξαφνιασμένοι καί μου τό βγάλανε βίαια, παρά τίς αντιδράσεις μου. Τελικά μετά από πολλή πίεση ά-ναγκάστηκα νά τούς άποκαλύψω τήν άλήθεια. Έμει-ναν τότε άσάλευτοι καί μέ κοιτούσαν μέ κάποιο δέος. Έγώ προσευχόμουν μέσα μου καί ζητούσα τή βοήθεια του Άγίου Νικολάου. Ό Άγιος έκανε τό θαύμα του. Και αυτή τή φορά. Δέν ξέρω τί άκριβώς συνέβη καί τό ίδιο βράδυ μέ πήραν καί φύγαμε γιά τήν Μ. Άσία.

Τά χρόνια πέρασαν, οί γονείς μου φύγανε άπό τή ζωή κι έγώ ήρθα καί έγκαταστάθηκα έδώ, κοντά στό Ναό του Άγίου Νικολάου, πού δέν έπαψα ποτέ νά τόν τιμώ, νά προσεύχομαι, άλλά καί νά σκέπτομαι
μέ νοσταλγία τήν Έλλάδα, τά ομορφα παιδικά χρόνια πού έζησα έκεί, τούς άνθρώπους πού άγάπησα. Κάθε φορά πού μαθαίνω πώς έρχονται γκρουπ άπό τήν Έλλάδα, πηγαίνω νά τούς συναντήσω, νά μιλήσω μαζί τους, νά ζητήσω πληροφορίες γιά τήν οίκογέ-νεια του ίερέα πού με βάφτισε, τόν φίλο μου τόν Κωσταντή πού έγινε νουνός μου. Δυστυχώς δέν κατάφερα ώς τώρα νά μάθω τίποτε γι' αυτούς».

Ό π. Θεόφιλος τόν άκουγε συγκινημένος. Μέ δυσκολία κρατούσε τά δάκρυά του. "Οταν τελείωσε τόν κοίταξε βαθιά στά μάτια. «Ήρθε ή ώρα άδελφέ μου νά μάθεις αυτό πού ζητάς. Ό "Αγιος Νικόλαος έκανε γιά μιά άκόμα φορά τό θαύμα του: Έφερε μπροστά σου τόν Κωνσταντή, τόν φίλο τών παιδικών σου χρόνων, τόν νουνό σου, πού δέν έπαψε κι αυτός ποτέ νά σέ σκέπτεται, άλλά καί σάν ίερέας, σάν πατέρας Θεόφιλος τώρα, νά προσεύχεται συνέχεια γιά σένα».

Οι στιγμές πού άκολούθησαν είναι δύσκολο να περιγραφούν. Ό Τούρκος τόν έσφιξε στήν άγκαλιά του καί άρχισε νά τόν λούζει μέ φιλιά καί δάκρυα. Έκλαιγε μέ λυγμούς καί μάλιστα μέ τέτοια ένταση πού δέν μπορούσες νά ξεχωρίσεις τίς λέξεις πού συνέχεια ψέλλιζε: «Νουνέ μου... φίλε μου».
Τό άλλο πρωί οί έκδρομείς έτοιμάστηκαν γιά τό δρόμο τής έπιστροφής. Βαθιά συγκινημένοι όποχαιρέτησαν τήν άλησμόνητη πατρίδα τους τά Μύρα. Ή συγκίνησή τους ήταν άκόμα μεγαλύτερη, καθώς έβλεπαν τόν Τούρκο ν' άγκαλιάζει τόν π. Θεόφίλο, νά κλαίει μέ καυτά δάκρυα, ένώ ή φωνή του άκουγόταν γεμάτη νοσταλγία: «"Άχ Έλλάδα... Έλλάδα»!

ΚΑΙΤΗ Π. ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΥ

Η ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΣΤΗΝ ΚΙΝΑ.

Ξέρετε ότι υπάρχουν Ορθόδοξοι σήμερα στην Κίνα; Ίσως μας κάνει εντύπωση, καθώς θεωρούμε ότι οι Κινέζοι πιστεύουν στον Κομφουκιανισμό, τον Ταοϊσμό και τον Βουδισμό, ωστόσο υπάρχουν ορθόδοξοι στην Κίνα και μάλιστα έχουμε και μάρτυρες και Αγίους. Από ένα κείμενο του καθηγητή του Πανεπιστημίου Αθηνών κ. Γεωργίου Πιπεράκη, αντλούμε τις πολύ ενδιαφέρουσες πληροφορίες:

Ο χριστιανισμός πιθανόν να πήγε στην Κίνα από τον Απόστολο Θωμά. Κάποιες οργανωμένες προσπάθειες έγιναν από τους μονοφυσίτες νεστοριανούς τον 6ο αιώνα και από ιεραποστόλους της παπικής Εκκλησίας. Η Ορθοδοξία πέρασε στην Κίνα μέσα από τις συγκρούσεις που είχε ο Αυτοκράτορας Κανγκ - Τσι με τους Ρώσους της Σιβηρίας το 1685. Ο Κινέζος ηγέτης συνέλαβε αιχμαλώτους, αλλά και μια ομάδα Κινέζων αξιωματούχων που είχαν αυτομολήσει στους Ρώσους και ήδη είχαν βαπτιστεί ορθόδοξοι και τους έφερε σε μια περιοχή βορειοανατολικά του Πεκίνου. Ένας βουδιστικός ναός μετετράπη σε ναό του Αγίου Νικολάου και για τις θρησκευτικές τους ανάγκες ο Κανγκ -Τσι ζήτησε να έρθουν ορθόδοξοι ιερείς. Ο πρώτος ιερέας λεγόταν π. Μάξιμος Λεοντίεφ.
Οι ορθόδοξοι απέκτησαν την εύνοια του αυτοκράτορα, ο οποίος τους στήριζε, και ανέβαιναν στις βαθμίδες της κινεζικής αριστοκρατίας. Ωστόσο, ο Κάνγκ - Τσι απογοητεύτηκε κάποια στιγμή όταν κατάλαβε ότι οι παπικοί ιεραπόστολοι εξυπηρετούσαν τα συμφέροντα των Ευρωπαίων και προχώρησε σε διώξεις εναντίον όλων των χριστιανών, αν και τους ορθόδοξους εξακολούθησε να τους βλέπει με καλό μάτι. Το 1860 οι Ορθόδοξοι έμειναν μόνο 200 στον αριθμό, αλλά όταν το Ρωσικό κράτος σταμάτησε να ανακατεύεται στα εκκλησιαστικά πράγματα, τότε η ορθόδοξη κοινότητα άρχισε πάλι να αναπτύσσεται, ξανακερδίζοντας την εμπιστοσύνη των Κινέζων ηγετών.

Τότε, η Κινεζική Ορθοδοξία απέκτησε Κινέζους ιερείς και Κινέζο Μητροπολίτη, τον Μητροφάνη Τσι - Σουνγκ, ο οποίος ανακηρύχτηκε Άγιος. Πολλές εκκλησίες χτίστηκαν, ενώ η Θεία Λειτουργία τελούνταν έξω από το Πεκίνο, σε άλλες πόλεις της Κίνας, αλλά και στην περιοχή της Μαντζουρίας.

Το 1901 γίνεται διωγμός και έχουμε και μάρτυρες για την αγάπη του Χριστού στην Κίνα. Οι συντηρητικοί Κινέζοι, που θέλουν να διώξουν τους ξένους και να διατηρηθεί ο παραδοσιακός κινεζικός πολιτισμός, σκοτώνουν τους Άγγλους ιεραποστόλους αρχικά και στη συνέχεια επικηρύσσουν όλους τους χριστιανούς, ζητώντας να ακολουθήσουν τις παραδοσιακές κινεζικές θρησκείες, αλλιώς θα σφαγούν. 300 Κινέζοι Ορθόδοξοι βρίσκουν μαρτυρικό θάνατο, ενώ οι εκκλησίες και τα σπίτια τους παραδίδονται στη φωτιά από τους φανατικούς συντηρητικούς.

Μερικά από τα ονόματα των Κινέζων Ορθοδόξων μαρτύρων και Αγίων είναι τα εξής: Μητροφάνης Τσι - Σουνγκ, Τατιάνα Τσι - Σουνγκ, Ησαίας Τσι -Σουνγκ, Ιωάννης Τσι- Σουνγκ, Μαρία Τσι -Σουνγκ (οικογένεια ολόκληρη), Κλήμης Κιού- Κιν, Ματθαίος Χάι-Κουάν και άλλοι.

Με τις άοκνες πρεσβείες των Κινέζων Ορθοδόξων Αγίων Μαρτύρων, όπως του Αγίου Μητροφάνη, συνεχίζεται το έργο της Oρθόδοξης Εκκλησίας στο Χόνγκ – Κονγκ, την Κίνα και την Ταΐβάν, όπως φαίνεται και από την πρόσφατη δημιουργία του μοναδικού περιοδικού «Ορθόδοξοι Ψίθυροι», που κυκλοφορεί στα κινεζικά σε 13.000 αντίτυπα!

Σήμερα, η Κίνα βρίσκεται υπό την δικαιοδοσία του Οικουμενικού Πατριαρχείου και τους λίγους Ορθοδόξους που έχουν απομείνει ποιμαίνει ο Μητροπολίτης Χονγκ -Κονγκ Νικήτας.

Eπιστολή από καθηγήτρια σε ΕΠΑΛ

 Αφιερωμένο στους πολιτικούς μας!


Διδάσκω σε ΕΠΑΛ του Πειραιά στο οποίο φοιτούν πολλά Πακιστανάκια, Αλβανάκια και από λοιπές χώρες. Στα ΕΠΑΛ υπάρχουν πολλοί αλλογενείς μαθητές των οποίων οι γονείς μπήκαν παράνομα στο έδαφός μας και αυτό συμβαίνει γιατί δεν τα καταφέρνουν στο Γενικό Λύκειο και αναγκαστικά έρχονται σε εμάς.

Όχι επειδή θέλουν να ειδικευθούν κάπου για να μπουν στην αγορά εργασίας, αλλά επειδή είναι δύσκολα (ακόμα τουλάχιστον) στο γενικό Λύκειο. Έτσι έχουμε αναγκαστεί να ρίξουμε τον πήχυ πολύ χαμηλά και να σβήνουμε και απουσίες πολλές φορές. Υπάρχει μεγάλη παραβατικότητα μέσα κι έξω από το σχολείο.

Όσο και να προσπαθούν να μας πείσουν κάποιοι, ότι οι αλλοδαποί μαθητές είναι οι καλύτεροι, σας λέω υπεύθυνα ότι αυτό οφείλεται , κατά κύριο λόγο, στο ζήλο των Συριζαίων συναδέλφων να πριμοδοτούν με βαθμούς τα παιδιά αυτά, αδικώντας παράλληλα κάποια Ελληνόπουλα τα οποία βαθμολογούν αυστηρά ή κανονικά.

Κατά καιρούς ρωτάω τους μαθητές μου, τι θα κάνουν σε περίπτωση πολέμου με την Τουρκία. Η απάντηση που παίρνω από τους Αλβανούς, Πακιστανούς και λοιπούς μαθητές είναι ίδια για όλους:

- Εγώ, κυρία, είμαι μουσουλμάνος και η θρησκεία μου με υποχρεώνει να πολεμήσω στο πλευρό της Τουρκίας!

Ισχύει και για κάποια Αλβανάκια που είναι βαπτισμένοι χριστιανοί. Κι αυτοί το ίδιο λένε, ΕΙΜΑΙ ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΟΣ ΚΑΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΟΛΕΜΗΣΩ ΣΤΟ ΠΛΕΥΡΟ ΤΩΝ ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΩΝ!

Για να είμαι ειλικρινής τα ρώτησα κάποια φορά γιατί βαπτίστηκαν αφού δεν το πιστεύουν και μου απάντησαν:

- Για να έχουμε επιπλέον βοήθεια από τη εκκλησία και για να κυκλοφορώ πιο άνετα στη χώρα σας. Προσέξετε τα λόγια παιδιού που είναι γεννημένο στην Ελλάδα: στη χώρα σας. Δεν την αισθάνεται δική του χώρα, αλλά ξένη!. Μου είπε ακόμα ότι όταν κυκλοφορούν στην Αλβανία, κρύβουν αυτά τα χαρτιά και παρουσιάζουν τα αληθινά!!!!! Μου είπε ότι έτσι κάνουν όλοι οι Αλβανοί!

Δεν είναι λίγες οι φορές που έχουν αρπαχτεί Αλβανοί μαθητές με Ελληνόπουλα. Το θράσος των Αλβανών δεν περιγράφεται. Πολλά περιστατικά φθάνουν μέχρι το γραφείο όπου οι Αλβανοί μαθητές ξεσαλώνουν. Μια μέρα μπροστά μας, κάποιος Αλβανός μαθητής είπε ότι η μισή Ελλάδα είναι αλβανική και θα επιστρέψει στην Αλβανία! Αν τα λέει αυτά παιδί που γεννήθηκε εδώ, φανταστείτε τι θα λένε οι γονείς τους που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν στην Αλβανία. Ο διευθυντής μας τους ρώτησε από πού το ξέρουν αυτό κι αυτοί απάντησαν με άνεση ότι το ότι η Αλβανία θα αποκτήσει και την υπόλοιπη Ήπειρο αλλά όχι αμέσως, τους το έχουν εγγυηθεί Αλβανοί που ζούνε στην Ελλάδα και «έχουνε πιάσει θέσεις» χωρίς να κατονομάσουν κανένα, βέβαια, αλλά είπαν ότι αυτό θα γίνει, γι αυτό τα άτομα αυτά πασχίζουν χρόνια τώρα να δοθεί ελληνική ιθαγένεια σε Αλβανούς!!!!

Το ότι η Βόρειος Ήπειρος ήταν 4000 χρόνια ελληνική, ούτε που τους ενδιαφέρει καθόλου.

Αυτούς τους ανθρώπους θα κάνουμε Έλληνες πολίτες; Για να μας δημιουργήσουν πρόβλημα - δήθεν μειονοτήτων - μέσα στην ίδια μας τη χώρα;

Επίσης, τσακώνονται με Βορειοηπειρώτες μαθητές στους οποίους κάνουν φραστικές επιθέσεις με τα λόγια:

- Ποιο πολύ μετράει ο δικός μου λόγος που είμαι ξένος από το δικό σου που είσαι Έλληνας! Με τα αυτιά μου το άκουσα.

Το λειτούργημα που εξασκώ με υποχρεώνει να αντιμετωπίζω τα παιδιά όλα με τον ίδιο τρόπο, αλλά σκέφτομαι ότι αν οι Αλβανοί μας κοροϊδεύουν μέσα στα μάτια μας, τότε αυτά τα παιδιά που δεν αισθάνονται Έλληνες, μεθαύριο αν μπει η χώρα σε κίνδυνο, τι θα γίνει;

Συνέντευξη του Αλβανού προέδρου.

Σε συνέντευξή του ο Αλβανός πρόεδρος, Μπαμπίρ Τόπι, στο δημοσιογράφο Μέντωρ Ναζάρκο στην εκπομπή «αντινομίες» της αλβανικής τηλεόρασης, απάντησε σε ‘αιχμηρές’ ερωτήσεις που του τέθηκαν.Ο Μπαμπίρ Τόπι, απαντώντας καταρχάς στα γεγονότα της ελληνικής παρέλασης εξέφρασε την ικανοποίησή του με την άμεση αντίδραση της ελληνικής κυβέρνησης.«Είμαι ευτυχής», δήλωσε ο πρόεδρος της Αλβανίας, «που η ελληνική κυβέρνηση αντέδρασε αμέσως με ρητή εντολή του Υπουργού Άμυνας και του αναπληρωτή Υπουργού Άμυνας, για την καταδίκη του συμβάντος και ζήτησαν συγνώμη για αυτό, υποσχόμενοι στην αντιμετώπιση του θέματος».Στην ερώτηση του δημοσιογράφου για τη δημιουργία των ελληνικών στρατιωτικών νεκροταφείων και τις αντιδράσεις των τσάμηδων βουλευτών δήλωσε τα εξής:«Το ζήτημα των ελληνικών νεκροταφείων είναι ένα ζήτημα που κατατέθηκε στο Κοινοβούλιο εδώ και πολλά χρόνια. Θα έλεγα πως είναι μια τυπική διαδικασία στρατιωτών που έχουν σκοτωθεί στην Αλβανία, όπως ισχύει και για άλλα έθνη. Το ζήτημα έχει ιδιαίτερη σημασία, γιατί με την Ελλάδα είχαμε κάποιες ιδιαιτερότητες στις σχέσεις μας στο παρελθόν. Άλλωστε είναι μια πολιτική που έχουμε ακολουθήσει και με τους βρετανούς στρατιώτες».

Δημοσιογράφος: "Ναι κύριε πρόεδρε, αλλά το μέγεθος των νεκροταφείων, ο αριθμός των μνημείων"...

Πρόεδρος Αλβανίας (τον διακόπτει):

«Σας είπα δεν προτίθεμαι να μπω σε συγκεκριμένα στοιχεία. Αλλά σχετικά με το ερώτημά σας με τους τσάμηδες, συμφωνώ ότι είναι ένα ζήτημα. Είναι απολύτως εύλογο να επιστήσουμε την προσοχή μας και το σεβασμό μας στο πρόβλημα της Τσαμουριάς, που σφάχτηκε πληθυσμός της σε μια συγκεκριμένη περίοδο της ιστορίας. Υπάρχει ένα ζήτημα τιμής και συμφωνώ πως πρέπει να εξετασθεί το θέμα με ηρεμία και ισορροπία».

Και πιο κάτω θα τονίσει ο Αλβανός πρόεδρος:

«Τα ζητήματα αυτά δεν είναι ταμπού, αντιθέτως έχουμε δει επανειλημμένα το θέμα της σφαγής των Τσάμηδων ως ένα μαύρο σημάδι στην ιστορία των δύο λαών. Οι δύο χώρες έχουν ξεπεράσει σε πολιτικό επίπεδο τα θέματα αυτά, υπάρχουν όμως αρκετά νομικά ζητήματα που πρέπει να αντιμετωπιστούν. Όπως είναι το ζήτημα της ιδιοκτησίας, το θέμα της ελεύθερης διακίνησης των Τσάμηδων στις κατοικίες τους».

Το αίτημα των Κυπρίων για Ένωση με τη μητέρα Ελλάδα, υπήρξε ιστορικά ένα δίκαιο αίτημα.

Η θέλησή μας για εθνική ολοκλήρωση όμως, δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ούτε φασισμός, ούτε εθνικισμός, όπως ο αισχρός προπαγανδιστικός μηχανισμός του ΑΚΕΛ επιχειρεί να παρουσιάσει.
Η Κύπρος υπήρξε επί χιλιετίες ένα κέντρο ελληνικού πολιτισμού και η ελληνικότητά μας επιβίωσε διαμέσου των αιώνων παρά τους πάμπολλους κατακτητές. Επιπλέον, η πλειοψηφία του πληθυσμού του νησιού είναι δια μέσου των αιώνων, ελληνική.

Η Κύπρος είναι ελληνική λοιπόν, είτε αρέσει σε κάποιους είτε όχι.

Βεβαίως, δεν έχουμε ψευδαισθήσεις για τα όσα μεσολάβησαν και πιστεύουμε ότι πρέπει να θωρακίσουμε με όλες μας τις δυνάμεις την Κυπριακή Δημοκρατία. Γι' αυτό κι εμείς αντιταχθήκαμε το 2004 στο ΔΗΣΑΚΕΛ και στις λοιπές δυνάμεις της Πλατφόρμας του "ΝΑΙ" που αποδέχονταν διάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας. Γι' αυτό κι εμείς επιθυμούμε μία ελεύθερη και ανεξάρτητη Κυπριακή Δημοκρατία.
Το ΑΚΕΛ όμως, οποιονδήποτε μιλήσει για Ένωση ή για ελληνισμό, θα σπεύσει να τον ονομάσει φασίστα και πραξικοπηματία (όπως τον πολύ καλό φίλο της Επιτροπής Βάσο Φτωχόπουλο, το σύγχρονο Αριστοφάνη της Λευκωσίας, ο οποίος εκδίδει την μηνιαία εφημερίδα "Ένωσις").

Ένωση με την Ελλάδα, για το ΑΚΕΛ είναι φασισμός!

Βεβαίως για το ενδοτικό ΑΚΕΛ, ακόμη και η αντίθεση στη ρατσιστική διζωνική ομοσπονδία, φασισμός είναι! Άσχετα αν οι πιο φανατικοί υποστηρικτές της φασιστικής αυτής "λύσης" είναι όχι μόνο το ΑΚΕΛ, αλλά και το Φασιστικό Κόμμα Κύπρου (ΦΑΣΙ.Κ.Κ.).
Αν η Ένωση με τη μητέρα Ελλάδα όμως ενοχλεί το σημερινό ΑΚΕΛ, αυτό δεν ισχύει για την Ένωση με την Τουρκία.
Έτσι δεν είδαμε καμία αντίδραση του ΑΚΕΛ εναντίον της αφίσας "Ο Ταλάτ με ενώνει με την Τουρκία" που αναρτήθηκε στα κατεχόμενα. Ο "σύντροφος" δικαιούται να προωθεί την τουρκοποίηση της Κύπρου, μιας Κύπρου που ποτέ δεν ήταν και ελπίζουμε ότι ποτέ δε θα γίνει τουρκική.
Οι Ελληνοκύπριοι όμως, δε δικαιούνται να υπερασπιστούν την ελληνικότητα της Κύπρου, την ελληνικότητα της Κερύνειας. Όποιος δε θέλει τη διζωνική, όποιος μιλά για ελληνισμό, είναι ακραίος.

Απέναντι σ' εμάς ο Δ. Χριστόφιας είναι Οδοστρωτήρας. Απέναντι στον Ταλάτ όμως είναι cheerleader!

Σήμερα η Ελλάς διέρχεται δράμα που οδηγείται σύντομα σε Ελληνική Τραγωδία.

Του ανταποκριτή στην Γενεύη Νίκου Καλογερόπουλου

Ξένος διπλωμάτης μου λέγει «σήμερα η Ελλάς διέρχεται δράμα που οδηγείται σύντομα σε Ελληνική Τραγωδία αλλά είναι δύσκολο να προβλέψει κανείς τον από μηχανής θεό». Συνεχής επανάληψη σφαλμάτων που οφείλονται στην πολιτική ηγεσία. Όλα άρχισαν με εκπληκτική εθελοτύφλωση ήδη από την δεκαετία του 1960. Μισός αιώνας πολιτικών σφαλμάτων μιας ανεπαρκούς ηγεσίας έφεραν, όπως ήταν προβλέψιμο και μοιραίο, την Ελλάδα στο χείλος της αβύσσου.

Το σχέδιο που αποδίδεται στον Κίσσινγκερ, εφαρμόζεται με πεισματική επιμονή από μία κλίκα Ελλήνων με ανώτατα αξιώματα. Είπε ο Κίσσινγκερ «ο ελληνικός λαός είναι ατίθασος, πρέπει να τον χτυπήσουμε στην γλώσσα του, στα πνευματικά και ιστορικά του αποθέματα για να καταστεί ανίκανος να μας ενοχλεί στα γεωπολιτικά μας σχέδια». Αυτό το σχέδιο το παραβλέπουμε, ο Κίσσινγκερ σε επιστολή που μου απέστειλε, διαψεύδει ότι το είπε, αλλά περιέργως το βλέπουμε να αναπτύσσεται σε όλες τις πτυχές του. Μια Ελλάδα όπου η ανάπτυξη ήταν ετήσια αύξηση του ΑΕΠ κατά 8%, με αθρόα εισροή ιδιωτικών επενδύσεων και επαναπατρισμό του εφοπλιστικού διεθνούς κεφαλαίου, άρχισε να προκαλεί δέος στα μεγάλα συμφέροντα της υπερατλαντικής Υπερδυνάμεως, του μεγάλου εχθρού μας. Η Ελλάς σηκώνει κεφάλι έχοντας αγνοήσει την δυναμική του Ανατολικού Ζητήματος.
Το σχέδιο εφαρμόζεται, με επεμβάσεις, απειλές, και άφθονο χρήμα με πειθήνια όργανα μια κλίκα Ελλήνων με βάση την παλαιά στρατηγική ότι τα κάστρα πέφτουν με ενεργούμενα εντός των τειχών. Σήμερα, τα spreads που οδηγούν σε υπέρογκα επιτόκια που θα γονατίσουν μέχρι θανάτου την Ελλάδα, αποδίδονται δήθεν στα όργανα της «κερδοσκοπίας». Εξαπατάται ο λαός όταν του κρύβουν ότι πίσω τους βρίσκονται πολιτικοί λόγοι. Η Ελλάς αντιστέκεται σε θέματα ζωτικού συμφέροντος για τους Αγγλοσάξωνες, οι οποίοι έχουν χάσει τη υπομονή τους. Θέλουν να τελειώσουν γρήγορα σε δύο πλάνα. Στην τελική αποδοχή και εφαρμογή του πυρήνος του Σχεδίου Ανάν ως προς την Κύπρο. Στην ένταξη των Σκοπίων στην ΕΕ και στο ΝΑΤΟ μέχρι του Ιουνίου.
Η Ελλάς πρέπει να συρθεί αιμόφυρτη στην αρένα της εκτελέσεως. Όλα αυτά συνοδεύονται με τον εξευτελισμό που συνεπάγεται το Σχέδιο Κίσινγκερ.Σε αυτά περιλαμβάνεται το σχέδιο εξουδετερώσεως του συμπαγούς εθνικού κράτους με την απόδοση ιθαγένειας σε απροσάμοστους λαούς, που εψήφισε ήδη η Βουλή. Οι Έλληνες θα καταστούν σύντομα μειοψηφία στον τόπο τους,Ελλάδα και Κύπρο. Η Αμερική έχει εξασφαλίσει πρόθυμη συνεργασία εντός των τειχών για το άνοιγμα της Κερκόπορτας. Εάν ο λαός δεν αντιδράσει,όλα θα συμβούν μέσα στο μοιραίο έτος 2010.