"Η ΠΗΓΑΔΑ ΤΟΥ ΜΕΛΙΓΑΛΑ -ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ ΠΟΤΕ ΤΟΥς ΕΘΝΟΜΑΡΤΥΡΕς!!!!

Αϊ κομμουνιστικαί οργανώσεις Πελοποννήσου, άφοϋ δια βιαίων αιφνιδιαστικών ή και δολίων τρόπων, διέλυσαν τάς έκεϊ έθνικάς ανταρτικός οργανώσεις, άφοϋ έδολοφόνησαν τά ηγετικά πρόσωπα τών εθνικών οργανώσεων (Γιανακόπουλον, Βρετάκον, Καραχάλιον, Θεοχαρόπουλον, κλπ), άλλα και πολλούς έκ των απλών μαχητών, έκυριάρχησαν εις τήν περιοχήν.

Αρχίζει, τότε, ένα όργιον εγκληματικών ενεργειών κατατρομοκρατησεως τοϋ λαοϋ και προσπάθεια έξοντώσεως παντός αντιφρονούντος πολίτου, πολλοί των όποιων εζήτησαν καταφύγιον εις τά έξ ανάγκης συγκροτηθέντα «Τάγματα Άσφαλείας».

Αποκορύφωμα τοϋ εγκληματικού οργίου, ή «Πηγάδα τοϋ Μελιγαλά", όπου έφονεύθησαν κατά τόν πλέον κτηνώδη τρόπον, 1.500 περίπου άνθρωποι πάσης ηλικίας.

Ό έ.ά. Συνταγματάρχης Ηλίας Θεοδωρόπουλος εις τό βιβλίον του "Η ΠΗΓΑΔΑ ΤΟΥ ΜΕΛΙΓΑΛΑ», αναφέρει, μέ πλήρη στοιχεία 1.142 άγρίως βασανισθέντας και κτηνωδώς δολοφονηθέντας "Ελληνας πολίτας, μεταξύ τών οποίων καΐ 75 νέοι, ηλικίας 14-20 ετών. (σ.σ και 8χρονος με τον Πατέρα του) ένα απόσπασμα εκ τοϋ βιβλίου (σελ 117-120).

Ή έκτέλεσις τοΰ τερατουργήματος αρχίζει.

Πρόκειται περί εκδηλώσεων αφάνταστου άγριότητος τών κομμουνιστών κατά τής Ελληνικής Φυλής.

Ή παγκόσμιος ίστορία δεν έχει καταγράψει μεγαλύτερο.

Υπάρχουν βεβαίως αϊ όμαδικαί εκτελέσεις άπό τους Γερμανούς τών Εβραίων, τών 1.000 Καλαβρυτινών κ.ά 'Από τους Ρώσους τών 10.000 Αξιωματικών, Όπλιτών και Πολιτών Πολωνών εις τό δάσος τοϋ ΚΑΤΥΝ κ ά.

'Αλλά σάν τό μεγάλο ομαδικό έγκλημα τών 1.500 Ελλήνων είς Μελιγαλά τόν Σεπτέμβριον 1944 δεν ομοιάζει άλλο

Μόνον ένας μεγάλος εχθρός της Ελλάδος θά ήδύνατο νά συλλαβή και νά άποφασίση τέτοιο ομαδικό και τρομερό έγκλημα κατά ειδεχθή τρόπον και μέ ϋποχρεωτικήν παρουσία εις τόν τόπον της σφαγής, είς τήν ΠΗΓΑΔΑ τών κατοίκων τής περιοχής, συγγενών και φίλων τών σφαγιαζομένων

"Ας παρακολουθήσωμεν τήν έκτέλεσίν τοϋ μεγίστου αύτοΰ εγκλήματος.

Γύρωθεν τής ΠΗΓΑΔΑΣ συγκεντρώνουν οι βάρβαροι ύποχρετικώς τους κατοίκους τών πέριξ χωρίων διά νά παρακολουθήσουν τό θέαμα Τοποθετούνται είς τά χείλη τής Πηγάδας οι δήμιοι, οι έκτελεσταί, οι σφαγείς.

Τμήματα τοϋ ΕΛΑΣ παραλαμβάνουν από τό ΜΠΕΖΕΣΤΕΝΙ άνά 100 κρατουμένους και δεμένους μέ καλώδια τρεις - τρεις τους μεταφέρουν είς τήν Πηγάδα.

Πολλοί μόλις έβγαιναν άπό τά Μπεζεστένι και προχωρούσαν προς τήν Πηγάδα ή'ρχιζαν νά τραγουδούν:

"Εχε γεια καημένε κόσμε "Εχε γεια γλυκεία ζωή Και σϋ δύστυχη Πατρίδα "Εχε γεια πάντοτεινή.

Ή θυσία τών Σουλιωτισσών είς τό Σούλι τό 1821 επαναλαμβάνεται τό 1944 κατά τόν πλέον τραγικώτερον τρόπον είς τόν Μελιγαλά.

Ή ελευθερία της Ελλάδος πληρώνεται και έδώ μέ πολύ Έλληνικόν αίμα.

Γυμνοί, ανυπόδητοι, νηστικοί, διψασμένοι, τραυματίαι, ασθενείς, καλούνται άπό τά τέρατα νά βαδίσουν.

Οι περισσότεροι μουδιασμένοι άπά τήν άκινησίαν τόσων ήμερων δέν δύνανται νά βαδίσουν αμέσως και γρήγορα.

Οι κομμουνισταΐ σφάζουν αμέσως επί τόπου όσους δέν βαδίζουν γρήγορα.

Οί παρασυρόμενοι άπό τόν σφαγιασθέντα - είναι καϊ αυτοί δεμένοι μέ τό ιδιο καλώδιο - σφάζονται και αυτοί.

Όποιος τολμά κατά την διαδρομήν νά εΐπη έναν λόγον, ένα παράπονον ή νά τοϋ διαφυγή ένα βογγητό, ένας πόνος, σφάζεται αμέσως.

Κατά τήν διαδρομήν τών 2.500 καϊ πλέον μέτρων άπό τό ΜΠΕΖΕΣΤΕΝΙ έχουν τεχνηέντως τοποθετηθεί κομμουνισταί καϊ προετοιμάζουν και προκαλούν τό πλήθος φωνάζοντες: θάνατος - θάνατος - θάνατος.

Μερικοί έξ αυτών ευρίσκουν εύκαιρίαν, τρέχουν και σφάζουν όσους θέλουν.

"Ετσι ποτέ δέν έφθασαν και οί 100 ζωντανοί άπό τά ΜΠΕΖΕΣΤΕΝΙ είς τήν Πηγάδα.

Είς τήν ΠΗΓΑΔΑ οί δήμιοι, οί εκτελεστοί, οί σφαγείς παραλαμβάνουν κάθε τριάδα και τήν μεταφέρουν είς τά χείλη τής Πηγάδας, τους σφάζουν «μία μαχαιριά είς τήν κοιλίαν ή τήν καρδίαν ή τήν καρωτίδα» - και ήμιθανεΐς τους ρίπτουν μέσα.

Τοϋτο συνεχίζεται έπί 3 «ΤΡΕΙΣ" ημέρας άνευ διακοπής μέχρις ότου δέν υπάρχουν άλλοι.

Διά πολλούς εφαρμόζεται άγριώτερος τρόπος.

Μέ πελέκεις και κλαδευτήρια τους κόπτουν χέρια και πόδια, αυτιά και μύτες.

Άπό τάς οίμωγάς τών ούτω άκρωτηρια-σθέντων, τά τέρατα ευφραίνονται και διασκεδάζουν και πριν αποθάνουν οί άκρωτηριασθέντες ρίπτονται άπό τους δήμιους των ήμιθανεϊς είς τήν Πηγάδα.

Τί είναι εκείνο πού ακούγεται άπό τήν Πηγάδα;

Αδύνατον νά καθορισθή.

Τό πλούσιον Έλληνικόν λεξιλόγιο ν αδυνατεί νά προφέρη λέξεις καί φράσεις διά τήν περιγραφήν του.

Ό πυθμήν της Πηγάδας κοχλάζει, τά έγκατα της γης αναταράσσονται και βοούν, αϊ σάρκαι τών κρεουργηθέντων σφαδάζουν.

Αϊ οίμωγαί πληρούν τόν αέρα καί σπαράσσουν καρδίας.

Οί σφα­γείς μένουν ατάραχοι και συνεχίζουν, συνεχίζουν, συνε­χίζουν τό μακάβριον έργον των.

Φρίκη, φρίκη, φρίκη.

Είς τήν Πηγάδα, είς τά Μπεζεστένι, είς την Μερόπην, είς τήν Ανθούσαν, είς τό Σολάκιον, είς τό Νεοχώριον έσφαγιάοθησαν α­διακρίτως, Ιερείς, Επιστήμο­νες, Αγρότες, Εργάτες, Έπαγγελματίαι, πάσης ηλικίας, νέοι καί γέροι αμφοτέρων τών φύλων».

Συνταγματάρχου ε.α Ηλία Θεοδωρόπουλου

Τα έγκλήματα του Μελιγαλά και από άλλη πηγή

15 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 1944

Οι Γερμανοί φεύγουν αφήνοντας πίσω τους ανοιχτές πληγές αλλά και ανακούφιση διότι το τραγούδι της Ελευθερίας αρχίζει να ακούγεται, να ανεβαίνει και να κατακλύζει βουνά και κάμπους.

Ξαφνικά όμως παγώνουν τα χείλη, διότι ένας νέος εχθρός φαίνεται εις τον ορίζοντα για να δείξει οτι τα βάσανα δεν τελείωσαν ακόμη.

Κι αυτή τη φορά ο εχθρός είναι "Έλληνες".

Τα ξημερώματα της 9ης Σεπτεμβρίου 1944, ημέρα Κυριακή, οι κομμουνιστοσυμμορίται επιτίθενται κατά της Καλαμάτας με δυο Συντάγματα και με χιλιάδες χωρικούς βιαίως επιστρατευμένους.

Εις τας 6 το απόγευμα και μετά από μάχη 12 ωρών συντρίβεται η φρουρά της πόλεως, η οποία ελέγχει το πιθανόν σημείον εισβολής και τότε, μετά από αγωνία και απεγνωσμένας προσπαθείας αποφασίζεται η ηρωϊκή έξοδος των πολιτών και των υπερασπιστών από την Καλαμάτα και η πορεία τους προς Μελιγαλά, την σπουδαιοτέραν βάσιν αντιστάσεως των Εθνικοφρόνων εις όλην την Μεσσηνίαν.

Έτσι λοιπόν εις τας 2 το πρωί της 10ης Σεπτεμβρίου ξεκινά μια μεγάλη φάλαγξ αποτελούμενη από πολεμιστάς, αλλά και πολύν άμαχο πληθυσμό προς το Μελιγαλά, ενώ αμέσως μετά οι ελασίται γίνονται κύριοι της Καλαμάτας, σφάζοντας και ρημάζοντας το κάθε τι.

Υπολογίσιμος εχθρός τους τα παληκάρια που αποτελούν το τάγμα Μελιγαλά, αλλά ολίγοι για να αντιμετωπίσουν τα στίφη των αιματοβαμμένων φονιάδων,με επι κεφαλής τον αδίστακτο Άρη Βελουχιώτη, ο οποίος δίνει διαταγή εις τους άνδρες του να μην αφήσουν τίποτα όρθιο.

Το πρωί της 13ης Σεπτεμβρίου 1944 αρχίζει η επίθεσις κατά του Μελιγαλά, όπου ο πληθυσμός του απο 3.000 που ήταν, έχει φθάσει την στιγμήν εκείνη εις 7.000 φιλοξενώντας τους Έλληνες όλων των γύρω περιοχών. Ο Μελιγαλάς κρατάει καλά. Οι γενναίοι Έλληνες πατριώται, πολεμούν νυχθημερόν σαν λιοντάρια.

Εις τας 14 Σεπτεμβρίου, ημέρα της γιορτής του Τιμίου Σταυρού, για να δείξουν οι κομμουνισταί, περιτράνως, οτι είναι εχθροί και καταστροφείς όλων των αιωνίων αξιών, φθάνουν αλλαλάζοντας κοντά εις τα συρματοπλέγματα του στρατοπέδου των Ελλήνων, για να χορτάσουν τις βρωμερές ψυχές τους με αίμα αδελφικό.

Η προσπάθεια των γενναίων πολιορκημένων να ζητήσουν βοήθεια από τους Γαργαλιάνους αποτυγχάνει, καθώς και το σχέδιο τους για έξοδο από το Μελιγαλά, και τέλος, κατόπιν προδοσίας, οι συμμορίται κατορθώνουν και εισχωρούν εις τας γραμμάς των αμυνομένων.

12 το μεσημέρι της 15ης Σεπτεμβρίου 1944.

Ο Μελιγαλάς παραδίδεται στα χέρια των εξαγριωμένων ελασιτών με επι κεφαλής τον Άρη Βελουχιώτη με τους μαυροσκούφηδες εγκληματίες καβαλλάρηδες του με Σλαβικά ρούχα της Στέππας.

Ακολουθούν σκηνές φρίκης, σκηνές ντροπής για το ανθρώπινο γένος.

Αμέσως σφάζονται 41 τραυματίαι εις το Νοσοκομείον με όλο το ιατρικόν προσωπικόν.

Αθώα γυναικόπαιδα και γέροι κομματιάζονται εις τους δρόμους, έγκυοι γυναίκες ξεκοιλιάζονται, κοπέλες βιάζονται κτηνωδώς.

Η Ελληνική σημαία κατεβαίνει από την Κοινότητα και εις την θέσιν της βάζουν ένα κόκκινο πανί.

Εις τας 16 Σεπτεμβρίου φυλακίζονται όσοι απέμειναν ζωντανοί, ενώ τα γυναικόπαιδα κλείνονται χωρίς νερό και φαί σε διάφορα υπόγεια.

18 έγκριτοιΚαλαματιανοί, οι οποίοι ατυχώς εγλύτωσαν, οδηγούνται εις την Καλαμάτα, όπου κατακρεουργούνται και τους κρεμούν εις τα πολύφωτα του Δημοτικού φωτισμού της κεντρικής πλατείας της Καλαμάτας.

Τέλος όλοι οι φυλακισμένοι οδηγούνται δεμένοι, ανά τρείς, 2 χιλιόμετρα έξω του Μελιγαλά εις την μεγάλη δεξαμενή, γνωστή ως πηγάδα, όπου με τα φοβερά σύνεργα βασανιστηρίων, όπως πριόνια, τσεκούρια, τζουγκράνες, μαχαίρια, κονσερβοκούτια, κατασφάζονται και πετιούνται μέσα εις την "πηγάδα" μαζί με πολλούς ζωντανούς, μπροστά εις τα τεράστια από φρίκη και σπαραγμό μάτια των οικογενειών τους, οι οποίες υποχρεώθησαν να παρακολουθήσουν τα βασανιστήρια και την σφαγήν των οικείων τους.

Η σελίς αυτή της Ιστορίας μας είναι ντροπή και παραφωνία μεταξύ των άλλων ενδόξων σελίδων της. Είναι όμως οδυνηρή διδαχή για το σήμερα, για το αύριο, για το πάντοτε.

Τιμή και δόξα και ευγνωμοσύνη εις αυτούς, που με το αίμα τους κράτησαν το όνομα του "Έλληνος" ψηλά, καθαρό, άσπιλλο.

Και τέτοιοι είναι και οι ένδοξοι νεκροί του Μελιγαλά.

Πρέπει λοιπόν να τιμάται η μνήμη των θυμάτων του Μελιγαλά για να μας θυμίζει τον άδικο χαμό τους, αλλά και την βαρβαρότητα των ανθελλήνων σφαγέων τους...ΘΝΗΤΟΙ,ΤΟΙΣ ΑΘΑΝΑΤΟΙΣ ΓΟΝΥ ΚΛΙΝΑΤΕ

Ένα ποίημα που είχε αναρτηθεί στην Πηγάδα του Μελιγαλά

Διαβατά σε παρακαλώ ,σταμάτησε το βήμα ,

και με μεγάλη προσοχή ,ανάγνωσε το ποίημα

Διάβατα αφού τα μνήματα ,καλά παρατήρησης ,

ένα σου δάκρυ πικρό ,ω'! ξένε να αφήσεις

Να κάτσεις να συλλογιστείς , ότι αυτό το χώμα ,

σκεπάζει νιάτα ομορφιές ,με πονεμένο σώμα

Πούλια ήμασταν πετάγαμε και είχαμε ανθούς για χρώμα

μα γρήγορα τους άμοιρους ,μας σκέπασε το χώμα ,

Ελεύθεροι θέλαμε να ζήσουμε για πάντα,

μας σφάξαν οι Κομμουνιστές μας ρίξαν στην πηγάδα.