Aποβατική ασκηση- ενέργεια απέναντι από τη Χίο εκανε η 4η τουρκική στρατιά.

Του Λεωνίδα Μπλαβέρη

Νυχτερινή αποβατική ενέργεια, που πραγματοποιείται από ελάχι­στους στρατούς στον κόσμο, όπως σημειώνεται σχετικώς, και στην οποία ασκήθηκαν περίπου 7.000 άνδρες των επίλεκτων δυνάμεων των πεζοναυτών, πραγματοποίησε η 4η τουρκική στρατιά, η επονομα­ζόμενη και «Στρατιά του Αιγαίου», λίγες ημέρες μετά το πέρας της επι­σκέψεως Ερντογάν στην Αθήνα.

Η αποβατική ενέργεια πραγμα­τοποιήθηκε στο πλαίσιο της μεγά­λης τουρκικής ασκήσεως «Εφές 2010», ήταν εν γνώσει της Ελλά­δας και υπό τον επιχειρησιακό έλεγ­χο του διοικητή της «Στρατιάς του Αιγαίου» Χαίρι Κιβρίκογλου.

Η σπου­δαιότητα, όμως, της ασκήσεως έγκειτο, σύμφωνα με στρατιωτικούς κύκλους, στο ότι μιας τέτοιας εκτά­σεως αμφίβια ενέργεια, που πραγματοποιήθηκε βεβαίως «συμπτω­ματικά» απέναντι από τη Χίο στα νότια του Τσεσμέ, διεξήχθη νύχτα, γεγονός που απαιτεί τη χρήση από­λυτα εξειδικευμένου εξοπλισμού (π.χ. διόπτρες νυχτερινής οράσεως για το προσωπικό κ.λπ.) και αυξημένο βαθμό ασφαλείας, αφού πραγ­ματοποιήθηκαν πυρά με αληθινά πυρομαχικά.

Σημειώνεται ότι εκτός από τις πεζοπόρες δυνάμεις των Τούρκων πεζοναυτών αποβιβάστηκαν στην ξηρά τεθωρακισμένα οχήματα και πυροβόλα, ενώ πραγματοποιήθη­κε νυχτερινό άλμα αλεξιπτωτιστών και ρίψη εφοδίων υπό την κάλυψη της τουρκικής πολεμικής αεροπορίας και της αεροπορίας στρατού, που πραγματοποίησε πλήθος απο­στολών υποστήριξης της όλης ενερ­γείας (με αεροσκάφη F-16, F-4 και έξι επιθετικά ελικόπτερα Super Cobra, καθώς και επιχειρήσεις ηλεκτρονικού πολέμου, έρευνας και διάσωσης και επιχειρήσεις χημι­κού, βιολογικού και πυρηνικού πολέ­μου.

Επισημαίνεται το παράδοξο ότι η συγκεκριμένη αποβατική ενέρ­γεια δεν είχε «εχθρό», αλλά όλοι μπορούν να αντιληφθούν ποιος είναι ο στόχος που ασκούνται οι επίλε­κτες δυνάμεις της «Στρατιάς του Αιγαίου» και των Ειδικών Δυνάμε­ων της γείτονος σε αμφίβιες νυχτε­ρινές επιχειρήσεις.

Και κάτι τελευταίο από την Τουρ­κία. Στην επίσημη ιστοσελίδα του τουρκικού Γενικού Επιτελείου σης 24/5/2010, στη στήλη περί «παραβιάσεων του (τουρκικού) εναερίου χώρου» και με αύξοντα αριθμό 117 της προηγουμένης, 23/5/2010, καταχωρήθηκε ότι «τουρκικά F-16, που πετούσαν στο διεθνή εναέριο χώρο της Ανατολικής Μεσογείου σε πτήσεις υποστήριξης του τουρκικού στόλου, αναχαιτίστηκαν δύο φορές, νότια και ΝΔ της Καρπάθου ασκούνται οι επίλε­κτες δυνάμεις της «Στρατιάς του Αιγαίου» και των Ειδικών Δυνάμε­ων της γείτονος σε αμφίβιες νυχτε­ρινές επιχειρήσεις))

ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ

Σημαία του αυτόνομου Ποντιακού Κράτους 1916-1922

Πόντιοι υπήρξαν, αναμφίβολα, ένα δυναμικό τμήμα του ελληνισμού, που ζούσε στη Μικρά Ασία, στο κέντρο δηλαδή της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Η έξωσή τους από τις περιοχές που κατοικούσαν επί αιώνες αποτελεί μια από τις πλέον τραγικές στιγμές της ευρύτερης μικρασιατικής καταστροφής. Όμως, παρά τις δυσκολίες που αντιμετώπισαν στον καθαυ­τό ελληνικό χώρο, κατάφεραν να συνεισφέρουν στην αναδιοργάνωση της ελληνικής κοινωνίας, μετά το ορόσημο του 1922.

Η ιστορία του ποντιακού ελληνισμού σημαδεύτη­κε από την πτώση της Τραπεζούντας στους Οθωμα­νούς, το 1461, που σηματοδότησε την έναρξη της τουρκικής κυριαρχίας. Οι χριστιανικοί πληθυσμοί της περιοχής ήταν αναγκασμένοι να υφίστανται τις συ­νέπειες της εκμετάλλευσης και, σε κάποιες περιό­δους, την προοπτική του μαζικού εξισλαμισμού. Η κατάσταση βελτιώθηκε αρκετά κατά τη διάρκεια του 190υ αιώνα, εποχή μεταρρυθμίσεων στο εσωτερικό της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Η οικονομική, κοι­νωνική και δημογραφική άνοδος του ποντιακού ελ­ληνισμού συνοδεύτηκε, μεταξύ άλλων, από την επέκταση στο χώρο του Καυ­κάσου και της Κριμαίας. Ήταν εμφανές ότι οι ολο­ένα μεγαλύτερες απαιτή­σεις των χριστιανών για παραχώρηση δικαιωμάτων θα προκαλούσαν την αντί­δραση της φθίνουσας Αυ­τοκρατορίας, στο ευρύτερο σκηνικό που δημιουργούσε το Ανατολικό Ζήτημα.

Η επικράτηση των νεό­τουρκων, το 1908, επιτάχυνε τις διαδικασίες. Το 1915, στο πλαίσιο του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, η Τουρκία αποφάσισε να ανα­λάβει τη δυναμική εκκαθάριση των χριστιανικών πλη­θυσμών. Οι σφαγές των Αρμενίων προϊδέαζαν για τη συνέχεια. Το επόμενο έτος, η καταπίεση των Ποντίων αυξήθηκε, κυρίως στις περιoχές της Σαμψούντας και της Μπάφρας, όπου και οργανώθηκε σημαντικό αντάρτικο από τοπικούς ένοπλους. Aντιθέτως, η πε­ριοχή της Τραπεζούντας, στον Ανατολικό Πόντο, είχε καταληφθεί από το ρω­σικό στρατό.

Στην περιοχή αυτή επι­χειρήθηκε να συγκροτηθεί το αυτόνομο ποντιακό κρά­τος, σε μια απέλπιδα προσπάθεια να αναγνωριστεί η ελληνική κυριαρχία στην περιοχή.

 Η Προσωρινή Kυβέρνηση, υπό την ηγεσία του μητροπολίτη Xpύ­σανθου, επιδίωξε να αναγνωριστεί από τις δυνάμεις της Αντάντ και

στήριξε αρκετά, όπως είναι ευνόητο, στη ρωσική πλευρά.

Η Οκτωβριανή επανάσταση του 1917 άλλαξε την κατάσταση και δημιούργησε νέα δεδoμένα, ακόμη και στο πεδίο της διάστασης απόψεων στους κόλπους της ποντιακής κοινότητας, ως προς τη στάση που έπρε­πε να ακολουθηθεί Το αυ­τόνοµο κράτος δεν µπόρεσε ­να διατηρηθεί για πολύ, κα­θώς ακολούθησε- η τουρκική αντεπίθεση. Συνέπεια της πολιτικής που υλοποίησε- ο Κεμάλ ήταν ο θάνατος χι­λιάδων Ποντίων, ο εξαν­δραποδισµός και η εξορία σε Τάγµατα Εργασίας, µαζικές σφαγές και διώξεις. Τον Οκτώβριο του 1922 συµφωνήθηκε µεταξύ Κεµάλ και ελληνικής κυβέρνησης η µε-ταφορά των ενα­ποµείναντων Ποντίων στην Ελλάδα, η οποία και πραγ­µατοποιήθηκε σταδιακά µέ­χρι το 1924. Υπολογίζεται ότι 400.000 περίπου Πό­ντιοι εγκαταστάθηκαν τελικά στο ελληνικό κράτος, κυρίως στις περιοχές της Μα­κεδονίας και της Θράκης, διατηρώντας ζωντανή την ανάµνηση των «χαµένων πατρίδων».

Η σηµαία του Αυτόνοµου Πόντου ήταν όµοια µε την ελληνική (θαλάσσης), µε την προσθήκη του αυ­τοκρατορικού αετού στο άνω αριστερό άκρο, εντός του σταυρού. Αξίζει να σηµειωθεί ότι ο αετός ήταν µονοκέφαλος (µε την κεφαλή στραµµένη προς τα δεξιά) και όχι ο κλασικός δικέφαλος. Υιοθετήθηκε δηλαδή ένα έµβληµα του παλαιού βυζαντινού κράτους, που χρησιµοποιήθηκε βέβαια και από τις το­πικές χριστιανικές ηγεµονίες του Πόντου, µέχρι το 1461.

Εθνικός Ύμνος Δημοκρατίας του Πόντου

Σημαία του αυτόνομου Ποντιακού Κράτους.

Α

Ήρθε η μέρα, ήρθ' ώρα

που προσμέναμε με χρόνια

στα δεσμά, στην καταφρόνια

και στην τούρκικη σκλαβιά.

 Δ

Και μπροστά εις την εικόνα

της Πατρίδας την αγία

ας προσφέρει για θυσία

νιάτα, πλούτη και ζωή.

Β

Εις του Πόντου τ' ακροβούνια

καριοφίλια μαυρισμένα

φέρουν το Εικοσιένα

ψάλουν την Ελευθεριά.

Ε

Εις του Πόντου μας το χώμα

άνοιξε σε κάθε βήμα

των μαρτύρων ένα μνήμα

του τυράννου η μαχαιριά.

Γ

Της Ανάστασης σημαίνει

η καμπάνα η μεγάλη

ο καθένας μας ας βάλει

την λαμπρότερη στολή.

ΣΤ

Μας καλούν εκδικητάδες

ζωντανοί και πεθαμένοι.

Η πατρίδα ερημωμένη

μας καλεί, εμπρός παιδία!

.

Συνθήκη της Λωζάνης: Οι Τούρκοι μιλάνε για σκοινί στο … σπίτι του κρεμασμένου!

Του Λεωνίδα Κουμάκη


Είναι γνωστό ότι η Τουρκική Δημοκρατία, στα πλαίσια της διαχρονικής στρατηγικής της για «νέα σύνορα» σε βάρος της Ελλάδος, επικαλείται τακτικά την «ανάγκη αποστρατικοποίησης των νησιών του Ανατολικού Αιγαίου» με τον ισχυρισμό ότι αυτό επιβάλλει η Συνθήκη της Λωζάνης.
Πέρα από το ότι το στρατιωτικό καθεστώς των ελληνικών νησιών του Αν. Αιγαίου δεν είναι ενιαίο και διέπεται από διαφορετικές Διεθνείς Συμφωνίες, η γενική και αόριστη αυτή «απαίτηση» της Τουρκίας διατυπώνεται την στιγμή κατά την οποία η ίδια η Τουρκία διατηρεί στα Μικρασιατικά παράλια (με έδρα την Σμύρνη) την Τουρκική στρατιά του Αιγαίου η οποία δημιουργήθηκε από το 1975.
Η στρατιά αυτή δεν είναι εντεταγμένη στο ΝΑΤΟ και περιλαμβάνει το συντριπτικό ποσοστό των αποβατικών σκαφών της Τουρκίας μαζί με ένα μεγάλο αριθμό ελαστικών λεμβών που μεταφέρουν μέχρι 12 άτομα σε κοντινές και απρόσιτες ακτές!
Με απλά λόγια, οι Τούρκοι θέλουν την «αποστρατικοποίηση» των Ελληνικών νησιών με την «επίκληση» της Συνθήκης της Λωζάνης, για να αποτελούν εύκολη λεία στις επεκτατικές τους βλέψεις μόλις παρουσιαστεί η «κατάλληλη ευκαιρία», όπως ακριβώς «ξεγύμνωσαν» με διάφορα τερτίπια την Κυπριακή άμυνα πριν εισβάλλουν με την πρώτη ευκαιρία στο μαρτυρικό νησί της Αφροδίτης με τις πλάτες των μεγάλων «συμμάχων» μας!
Η ξεδιάντροπη «επίκληση» της Συνθήκης της Λωζάνης από την Τουρκία φέρνει στο νου την σοφή λαϊκή ρήση «Στο σπίτι του κρεμασμένου δεν μιλάνε για σκοινί». Ιδού γιατί:

Υπογραφή της Συνθήκης της Λωζάνης στις 24 Ιουλίου 1923

Η Συνθήκη της Λωζάνης είναι μια πολυμερής Διεθνής Σύμβαση, η οποία τίθεται υπό την προστασία της Τουρκίας από την μια μεριά και υπό την προστασία της Αγγλίας, της Γαλλίας, της Ιαπωνίας, της Ιταλίας, της Σερβίας, της Ρουμανίας και της Ελλάδος από την άλλη.
Δηλαδή, η Τουρκία ήταν μόνη αντισυμβαλλόμενη απέναντι σε 6 χώρες μεταξύ των οποίων και η Ελλάδα.
Το κείμενο της Συνθήκης αναφέρεται ρητά στις υποχρεώσεις που έχει η Τουρκία να σεβαστεί, μεταξύ άλλων, τα ανθρώπινα δικαιώματα της ελληνικής μειονότητας στην Κωνσταντινούπολη, στην Ίμβρο και στην Τένεδο.
Το άρθρο μάλιστα 37 της Συνθήκης ορίζει ότι η Συνθήκη είναι αυξημένης τυπικής ισχύος έναντι οποιουδήποτε άλλου νόμου ή κανονισμού ή εσωτερικής επίσημης πράξης που θα μπορούσε να ισχύσει στην Τουρκία. Δηλαδή, η Τουρκία στερήθηκε από κάθε δικαίωμα να ψηφίζει μόνη της νόμους ενάντια στις υποχρεώσεις που ανέλαβε με την Συνθήκη της Λωζάνης.
Επί πλέον, στα πλαίσια των διαπραγματεύσεων για την υπογραφή της Συνθήκης της Λωζάνης, η Τουρκική αντιπροσωπεία επέμενε φορτικά (και τελικά επέβαλε) να μην υπάρχουν (δηλαδή να μην αναγνωρίζονται) εθνικές μειονότητες αλλά μόνο θρησκευτικές, κάτι που ζητούσε για τον φόβο των Κούρδων που ζουν στην Τουρκία.
Είναι αυτονόητο όμως ότι το ίδιο ακριβώς ισχύει και για τους μουσουλμάνους της Ελληνικής Θράκης που ζουν την Ελλάδα, σύμφωνα με το άρθρο 45 της Συνθήκης περί «αμοιβαιότητας» (το οποίο επίσης πολύ τακτικά επικαλείται η Τουρκία).
Με μια διαφορά: Αυτούς η Τουρκία προσπαθεί επίμονα και συστηματικά να «εκτουρκίσει» και μάλιστα με το ζόρι! Δηλαδή, σύμφωνα με την ιδιότυπη νοοτροπία των Τούρκων, οι Κούρδοι μουσουλμάνοι απαγορεύεται να αποτελούν εθνική μειονότητα μέσα στην Τουρκία. Οι μουσουλμάνοι όμως της Ελληνικής Θράκης, είτε είναι Πομάκοι, είτε είναι αθίγγανοι, επιτρέπεται να μετατραπούν με το ζόρι σε εθνική μειονότητα! Άλλωστε στον στόχο αυτό βοηθάει φιλότιμα τόσο το περιβόητο Βαθύ Κράτος, όσο και οι Τούρκοι πράκτορες με τα τσιράκια τους που έχουν κατακλύσει την Ελληνική Θράκη κάτω από το αδιάφορο, «ευρωπαϊκό» βλέμμα της Ελλάδος!
Η Τουρκία επέμενε επίσης (και επέβαλε) την αριθμητική ισορροπία μεταξύ των θρησκευτικών μειονοτήτων, δηλαδή της χριστιανικής μειονότητας της Κωνσταντινούπολης, της Ίμβρου & της Τενέδου και της μειονότητας των μουσουλμάνων της Ελληνικής Θράκης – και οι δύο θρησκευτικές μειονότητες εξαιρέθηκαν από την ανταλλαγή των πληθυσμών για ειδικούς λόγους. Βέβαια, όπως φάνηκε στην διάρκεια του χρόνου, η Τουρκία δεν είχε καμιά απολύτως πρόθεση να κρατήσει χριστιανούς στην επικράτειά της, ήθελε απλά να υποχρεώσει την Ελλάδα να κρατήσει μουσουλμάνους γιατί είχε (και έχει) τα δικά της σχέδια!
Η Τουρκία ανέλαβε επίσης, σύμφωνα με το άρθρο 14 της Συνθήκης της Λωζάνης την ρητή υποχρέωση σεβασμού μιας εκτεταμένης αυτοδιοίκησης στα νησιά Ίμβρος και την Τένεδος, των οποίων ο πληθυσμός ήταν χριστιανικός σε ποσοστό που ξεπερνούσε το 90%.
Τι έκανε όμως η Τουρκία μετά την υπογραφή της Συνθήκης της Λωζάνης την οποία τολμάει σήμερα να επικαλείται ξεδιάντροπα;
Με δυο λόγια: Δεν υπάρχει ούτε ΕΝΑ άρθρο της Συνθήκης της Λωζάνης το οποίο η Τουρκία να σεβάστηκε, δεν υπάρχει ούτε ΕΝΑ άρθρο της Συνθήκης της Λωζάνης το οποίο η Τουρκία να μην ξεφτίλισε και όμως έχει το απόλυτο θράσος να επικαλείται την Συνθήκη της Λωζάνης εκεί που νομίζει πως την συμφέρει!
Είναι αδύνατο, στα πλαίσια ενός σύντομου άρθρου, να αναφέρει κανείς όλες τις πράξεις και τις ενέργειες της Τουρκικής «Δημοκρατίας» που τραυμάτισαν βάναυσα και με πρωτοφανή τραμπουκισμό τον Ελληνοτουρκικό συμβιβασμό του 1923.
Θα περιοριστούμε, σύντομα και λακωνικά, στα πιο κραυγαλέα «πεπραγμένα» της Τουρκίας που δείχνουν ανάγλυφα την ιδιότυπη αντίληψη αυτής της χώρας να γράφει στα παλαιότερα των υποδημάτων της όλες τις υποχρεώσεις που αναλαμβάνει από μια Διεθνή Συνθήκη και ταυτόχρονα να έχει το θράσος να απαιτεί με πρωτοφανή φορτικότητα όσα νομίζει πως την συμφέρουν!
(α) Στα νησιά Ίμβρος και Τένεδος η Τουρκία αγνόησε επιδεικτικά την ειδική αυτοδιοίκηση την οποία ανέλαβε την υποχρέωση να διατηρήσει στα δύο νησιά τα οποία (κυριολεκτικά) τους χάρισαν οι Βρετανοί στα πλαίσια της Συνθήκης της Λωζάνης. Οι Τούρκοι, πριν ακόμα στεγνώσει το μελάνι με το οποίο έβαλαν την υπογραφή τους, έσπευσαν χωρίς καμιά καθυστέρηση, να διορίσουν Τούρκο διοικητή και στα δύο νησιά, να στείλουν αμέσως στην δικαιοσύνη, στα τελωνεία, στην αστυνομία και στις λιμενικές αρχές Τούρκους αξιωματικούς απολύοντας όλους τους αιρετούς τοπικούς λειτουργούς τους οποίους (υποτίθεται) πως είχαν υποχρέωση να διατηρήσουν άθικτους!
Με τον Νόμο 1151 του 1927 που ψήφισε η Τουρκική Εθνοσυνέλευση, κατάργησαν στην πράξη το καθεστώς αυτοδιοίκησης των νησιών Ίμβρος και Τένεδος, έκλεισαν με διάφορες προφάσεις το Ελληνικό Σχολαρχείο, απαγόρευσαν την διδασκαλία της Ελληνικής γλώσσας και οι χριστιανοί τέθηκαν υπό διωγμό μέχρι την πλήρη εξολόθρευσή τους.
Επειδή όμως οι χριστιανοί κάτοικοι των νησιών της Ίμβρου και της Τενέδου ήταν πολύ δεμένοι με τον τόπο τους και δεν έφευγαν παρά τις αφόρητες συνθήκες, το 1964 η Τουρκία αποφάσισε να εφαρμόσει το περίφημο «πρόγραμμα ερήμωσης» (eritme programi) με την υπ’ αρ. 35 (μυστική) απόφαση της Υπηρεσίας Εθνικής Ασφάλειας της Τουρκίας (βλέπε Βαθύ Κράτος).
Την περίοδο εκείνη η Ελλάδα προσέφερε την «κατάλληλη ευκαιρία» με την μεγάλη αστάθεια που επικρατούσε στην εσωτερική πολιτική σκηνή και οι Τούρκοι δεν αφήνουν παρόμοιες «ευκαιρίες» να πάνε χαμένες.
Φυσικά, η χώρα μας δεν έβγαλε ούτε άχνα για όλες αυτές τις κατάφωρες παραβιάσεις της Συνθήκης της Λωζάνης και η Τουρκία συνέχιζε (και συνεχίζει) να αλωνίζει ανενόχλητη. Το πόσο αποτελεσματικό ήταν το «πρόγραμμα ερήμωσης» που εφάρμοσαν οι Τούρκοι στα νησιά Ίμβρος και Τένεδος, φαίνεται από μια απλή αντιπαράθεση των πραγματικών αριθμών: Από το 90% (τουλάχιστον) του συνολικού πληθυσμού των νησιών που ήταν χριστιανοί, σήμερα απέμεινε μόνο το 1% (κυρίως ηλικιωμένοι) οι οποίοι αντέχουν και παραμένουν ακόμα στα δύο πολύπαθα νησιά!
(β) Στον τομέα της θρησκευτικής, της εκπαιδευτικής και της «ελευθερίας» ίδρυσης και ελέγχου ευαγών ιδρυμάτων (άρθρα 38 έως 44 της Συνθήκης) οι Τούρκοι δεν άφησαν τίποτα όρθιο:
Ένας νέος Γολγοθάς για το Οικουμενικό Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως με διώξεις, εμπρησμούς, επιθέσεις, ίντριγκες, επεμβάσεις, άρνηση αποδοχής της Οικουμενικότητας του Πατριαρχείου, διαρκή απαξιωτική συμπεριφορά και αρπαγή δύο σημαντικών χριστιανικών ναών (Παναγία της Καφατιανής του Γαλατά και ναός του Σωτήρος Χριστού) με «εργαλείο» τον ψευτο – παπά Ευθύμ, ο οποίος μαζί με ολόκληρη την οικογένειά του υπήρξε τυφλό όργανο των πιο σκοτεινών κύκλων της Τουρκίας (Βαθύ Κράτος, ΜΙΤ).
Η χριστιανική εκπαίδευση, πάντα με την τούρκικη μέθοδο «σεβασμού» της Συνθήκης της Λωζάνης, υπέστη ισοπεδωτική επίθεση: Φίμωση της Θεολογικής Σχολής της Χάλκης, απόλυση ομογενών και Ελλήνων δασκάλων, επιβολή διδασκαλίας των περισσοτέρων μαθημάτων στην Τουρκική γλώσσα (αρχικά) και στην συνέχεια όλων – εκτός από το μάθημα των Ελληνικών και προσθήκη ειδικού μαθήματος «στρατιωτικών» που δίδασκε αξιωματικός του τουρκικού στρατού!
Όσον αφορά τα Ελληνικά Ευαγή Ιδρύματα, απαγορεύτηκε στα μειονοτικά ιδρύματα να αποκτήσουν νέα ακίνητη περιουσία είτε με αγορά, είτε με δωρεά, είτε με κληρονομιά.
Παράλληλα, οι Τούρκοι φρόντισαν να παύσει η αναγνώριση της ιδιότητας νομικού προσώπου στο Οικουμενικό Πατριαρχείο για να δημιουργήσουν ανυπέρβλητα προσκόμματα στην διαχείριση και εκπροσώπηση της τεράστιας Πατριαρχικής περιουσίας.
Με τον Νόμο 2762 του 1935 περί «Βακουφίων» που ψηφίστηκε από την Τουρκική Εθνοσυνέλευση (έκτοτε άλλαξε πολλές φορές για να πετύχουν τους στόχους τους), η διαχείριση των μειονοτικών ιδρυμάτων και σχολείων «ανατέθηκε» σε επίτροπο που διοριζόταν από τις Τουρκικές αρχές για να γίνει πιο εύκολη η αρπαγή της τεράστιας μειονοτικής περιουσίας! Το αποτέλεσμα βέβαια είναι από τις 12.000 μειονοτικά ακίνητα που υπήρχαν κατά την υπογραφή της Συνθήκης της Λωζάνης, σήμερα απέμειναν μερικές εκατοντάδες που βρίσκονται σε διαρκή και άμεση απειλή!
(γ) Στον τομέα των αστικών και πολιτικών δικαιωμάτων των Ελλήνων χριστιανών ένα μεθοδικό, ψυχρό και «αποτελεσματικό» πλέγμα μέτρων και ενεργειών στόχευσε στην εξολόθρευση του χριστιανικού πληθυσμού από την Κωνσταντινούπολη:
Άρχισαν από την εκδίωξη των Ελλήνων της Πόλης από Τράπεζες, από κάθε μορφής και κατηγορίας Δημόσιες υπηρεσίες αλλά και από μεγάλες επιχειρήσεις. Με τον Νόμο 2007 του 1932 απαγόρευσαν την άσκηση 30 επαγγελμάτων από Έλληνες (μεταξύ των οποίων μουσικός, φωτογράφος, ξυλουργός, ράπτης, κουρέας, σερβιτόρος – ακόμα και πλανόδιος πωλητής!), ενώ αργότερα απαγόρευσαν και άλλα επαγγέλματα για να σιγουρευτούν ότι οι Έλληνες της Κωνσταντινούπολης θα αρχίσουν να τρέπονται σε φυγή προκειμένου να επιβιώσουν.
Το 1934 με τον Νόμο 2525 όλοι οι Έλληνες της Κωνσταντινούπολης υποχρεώθηκαν να τουρκοποιήσουν τα επώνυμά τους και το 1939 όλοι οι αθλητικοί μειονοτικοί σύλλογοι υποχρεώθηκαν να ενωθούν με τους τουρκικούς με αποτέλεσμα να μαραζώσουν σταδιακά και να εκτουρκιστούν.
Όλα αυτά μέσα σε ένα πρωτοφανές κλίμα τρόμου με τις εκστρατείες που είχαν το σύνθημα «Vatandas Turkce konus», δηλαδή, «Πολίτες μιλάτε τουρκικά» ώστε να είναι εύκολη η δίωξη για «Εξύβριση του Τουρκισμού» όποιου τολμούσε να μιλάει στους δρόμους Ελληνικά – άρα μιλούσε υβριστικά για τους Τούρκους!!!!
Για όσους βέβαια επέμεναν πεισματικά να μένουν στις εστίες τους, το «μενού» του Τούρκικου «σεβασμού» στην Συνθήκη της Λωζάνης είχε και πολλά άλλα στο πρόγραμμα:
(γ1) Επιστράτευση είκοσι ηλικιών χριστιανών τον Μάιο του 1941, για τον αφανισμό του χριστιανικού στοιχείου της Κωνσταντινούπολης, με αφορμή τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο που υπήρξε μια θαυμάσια ευκαιρία στην διαχρονική στρατηγική της «ουδέτερης» Τουρκίας.
(γ2) Βαρλίκι, δηλαδή επιλεκτική επιβολή υπέρογκων φόρων σε χριστιανούς (Νόμος 4305 του Νοεμβρίου 1942) για τον οικονομικό τους αφανισμό και την εξορία τους σε καταναγκαστικά έργα για όσους αδυνατούσαν να πληρώσουν μέσα σε λίγες βδομάδες τον αυθαίρετο φόρο που τους επιβλήθηκε. Ο φόρος αυτός, όπως και η «επιστράτευση 20 ηλικιών» επινοήθηκε από τους Τούρκους όταν η Ελλάδα πολεμούσε με τους «συμμάχους» της στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και η Τουρκία διατηρούσε «επιτήδεια ουδετερότητα».

Από το πογκρόμ της 6ης Σεπτεμβρίου 1955

(γ3) Πογκρόμ, δηλαδή επιδρομή που εκτελέστηκε άψογα από το Βαθύ Κράτος της Τουρκίας, με την υψηλή καθοδήγηση της Τουρκικής Κυβέρνησης την νύχτα της 6ης Σεπτεμβρίου 1955. Στόχος: ο χριστιανικός πληθυσμός της Κωνστανούπολης. Αποτέλεσμα: 20 δολοφονίες χριστιανών, εκατοντάδες βιασμοί, καταστροφή, λεηλασία και πυρπόληση 2.600 χριστιανικών σπιτιών, 4.340 καταστημάτων, 73 εκκλησιών, 26 ελληνικών σχολείων, τριών ελληνόφωνων εφημερίδων και επιδρομή σε χριστιανικά νεκροταφεία με σύληση τάφων!
(γ4) Απελάσεις. Επειδή η Τουρκία ανυπομονούσε να ξεφορτωθεί τους Έλληνες που επέμειναν πεισματικά να μην εγκαταλείπουν την Κωνσταντινούπολη, το 1964 κατήγγειλε την Ελληνοτουρκική συμφωνία Εμπορίου με αποτέλεσμα οι τουρκικές αρχές να απελάσουν, με απάνθρωπες και συνοπτικές διαδικασίες 12.000 περίπου Έλληνες υπηκόους, γηγενείς Κωνσταντινουπολίτες, τους οποίους προστάτευε η συνθήκη της Λωζάνης.
Όσοι εκδιώχτηκαν παρέσυραν μαζί τους ένα τριπλάσιο αριθμό συγγενών και φίλων. Έτσι, μεταξύ 1964 και 1966, 48.000 περίπου Έλληνες υποχρεώθηκαν να εγκαταλείψουν τις πατρογονικές τους εστίες.
Με τους τρόπους αυτούς (και πολλούς άλλους που είναι αδύνατο να συμπεριληφθούν σε ένα σύντομο άρθρο) η Τουρκία ξεφτίλισε κυριολεκτικά κάθε υποχρέωση που ανέλαβε απέναντι στην Ελλάδα και σε 5 ακόμα αντισυμβαλλόμενες χώρες με την Συνθήκη της Λωζάνης αλλά και όλες τις υποχρεώσεις που ανέλαβε υπογράφοντας τις αρχές του καταστατικού χάρτη του ΟΗΕ, της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, της χάρτας των Παρισίων και των δεσμεύσεων της στα πλαίσια της ΔΑΣΕ και του ΟΑΣΕ!
Αυτή λοιπόν η Τουρκία μας ζητάει σήμερα να «αποστρατικοποιήσουμε τα Ελληνικά νησιά» και έχει το απύθμενο θράσος να επικαλείται και την Συνθήκη της Λωζάνης!
Τι θα μπορούσαμε να κάνουμε απέναντι σε μια χώρα που μοιάζει κάποιους ανθρώπους τους οποίους όταν τους φτύνεις στο πρόσωπο, κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν και σου απαντούν «Δόξα τον Θεό, βρέχει!»;
Πολλά. Μπορούμε να κάνουμε πάρα πολλά τα οποία θα έπρεπε ήδη να έχουμε ξεκινήσει προ πολλού. Ας, είναι – ποτέ δεν είναι αργά. Από κάπου όμως πρέπει να ξεκινήσουμε. Το πιο απλό είναι, αφού η Τουρκία επικαλείται την Συνθήκη της Λωζάνης να ξεκινήσουμε από αυτήν.
Κατά την ταπεινή μας γνώμη πρέπει να ζητήσουμε αμέσως να αποκατασταθεί η αριθμητική ισορροπία μεταξύ Χριστιανών και Μουσουλμάνων που ζουν σε Ελλάδα και Τουρκία, όπως επίμονα απαιτούσε (και επέβαλε) η ίδια η Τουρκία κατά την υπογραφή της Συνθήκης της Λωζάνης.
Το 1923 οι χριστιανοί σε Κωνσταντινούπολη, Ίμβρο και Τένεδο ήταν 120.000 άνθρωποι και οι μουσουλμάνοι στην Ελληνική Θράκη 80.000.
Σήμερα οι χριστιανοί σε Κωνσταντινούπολη, Ίμβρο και Τένεδο μειώθηκαν (με την εφαρμογή ενός μακροπρόθεσμου, μελετημένου και ψυχρού σχεδιασμού) σε 2.000 και οι μουσουλμάνοι στην Ελληνική Θράκη αυξήθηκαν σε περισσότερους από 100.000 ανθρώπους, μέσα σε ένα διαρκή, τουρκικό προπαγανδιστικό ορυμαγδό με κροκοδείλια δάκρυα για δήθεν «καταπίεσή» τους!!!!
Αυτή η τεράστια, μεθοδική, ψυχρή και κυνική ανατροπή της αριθμητικής ισορροπίας χριστιανών και μουσουλμάνων σε Ελλάδα και Τουρκία, με πλήρη και αποκλειστική ευθύνη της Τουρκίας, πρέπει να αποκατασταθεί με μια σταθερή, μακροπρόθεσμη στρατηγική.
Εμπρός λοιπόν! Αυτό προβλέπει η Συνθήκη της Λωζάνης που επικαλείται η Τουρκία, από αυτό πρέπει να ξεκινήσουμε. Στην σημερινή εποχή υπάρχουν πάρα πολλοί τρόποι για να αποκατασταθεί η αριθμητική ισορροπία χριστιανών και μουσουλμάνων σε Ελλάδα και Τουρκία.
Εμείς πρέπει να επιμένουμε σε κάθε ιδιωτικό και δημόσιο βήμα για την αναγκαιότητα αυτή σαν ένα πρώτο, ελάχιστο, βήμα «αποκατάστασης κάποιας στοιχειώδους αμοιβαίας εμπιστοσύνης» μεταξύ Ελλάδος και Τουρκίας. (Πρόταση υπ΄ αριθμ. 2)

Και έχουμε τόσα πολλά για να συνεχίσουμε!

Στο κάτω-κάτω για να συζητήσουμε ισότιμα και «να τα βρούμε» με την Τουρκία πρέπει να ξεκινήσουμε από μια αμοιβαία συμφωνημένη βάση στην οποία καταλήξαμε το 1923 μαζί με 5 άλλες χώρες που συμμετείχαν στην διαδικασία της Συνθήκης της Λωζάνης.
Αν η Τουρκία ονειρεύεται πως «θα τα βρούμε» πάνω στα ερείπια που δημιούργησε σε Κωνσταντινούπολη, Ίμβρο, Τένεδο, κατεχόμενη Κύπρο και με απλωμένο το «Βαθύ Κράτος» μέσα στην Ελληνική Θράκη και πάνω από τα Ελληνικά νησιά του Αιγαίου, επιτέλους πρέπει να τους πούμε ξεκάθαρα πως «πλανάται πλάνη οικτρά»!
Όσο ισχυρές «πλάτες» και να εξασφαλίσουν, όποια «υπεροπλία» και να αποκτήσουν, όποια «κατάλληλη ευκαιρία» και να πετύχουν, δεν θα υπάρξουν ποτέ Έλληνες που θα ικανοποιήσουν τις επεκτατικές τους ορέξεις χωρίς αιματοχυσία η οποία θα είναι πολύ πιο επικίνδυνη για την ίδια την Τουρκία (με το εκρηκτικό εσωτερικό μωσαϊκό των λαών της Μικράς Ασίας), παρά για την Ελλάδα.

Ελληνική Ορθόδοξος Κοινότης Στοκχόλμης Άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος (Σύντομη αναδρομή)

Του Θεόφιλου Εμμ. Τσάππου



Ο «Άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος» ήταν η πρώτη καθ’ εαυτού Ελληνική Ορθόδοξη Εκκλησία – Ενορία – της Σουηδίας και πάσης Σκανδιναβίας. Στο παρόν κείμενο επιχειρώ μια σύντομη ανασκόπιση της ιστορίας της ενορίας-κοινότητας του Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου.

Η ιδέα της ίδρυσης της ενορίας του Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου γεννιέται από τη στιγμή που συνειδητοποιείται ότι η Ελληνική παροικία άρχισε να μεγαλώνει. Εικάζεται ότι η πρώτη οικογένεια στη Στοκχόλμη ήταν αυτή του Θεόφιλου Ι. Τσάππου από την Κάλυμνο. Ο Θεόφιλος Ι. Τσάππος εγκαταστάθηκε στη στη Σουηδία το 1876 με του τρείς γιούς του Ιωάννη, Μιχαήλ και Εμμανουήλ. Ο Ιωάννης με τη σύζυγό του Μαρία απέκτησαν στη συνέχεια 5 παιδιά, ο Μιχαήλ με τη συζυγό του Μαρία απέκτησαν 2 παιδιά και ο Εμμανουήλ με την σύζυγό του Θεμελίνα 2 παιδιά.

Η πρωτοβουλία ξεκίνησε από την δραστήρια θεία μου Μαρία, σύζυγο του Μιχάλη. Αυτή μαζί με τη μητέρα μου και δυο-τρεις άλλες γυναίκες καθώς και την κυρία Grant έγραψαν στον Οικουμενικό Πατριάρχη στην Κωνσταντινούπολη ότι η Στοκχόλμη είχε την ανάγκη ιδρύσεως μιας ορθόδοξης εκκλησίας. Αυτό έγινε κάποτε το 1953. Έλαβαν γράμμα από τον Πατριάρχη ότι η επιθυμία τους θα εξεταστεί. Μετά από μερικούς μήνες καταφθάνει από το Λονδίνο ο τότε Αρχιεπίσκοπος Θυατειρών, Μεγάλης Βρετανίας και πάσης Σκανδιναβίας, ο Αθηναγόρας (Καβαδάς), όπου φιλοξενήθηκε στην οικία του θείου μου, του Μιχαήλ Τσάππου. Ο σεβασμιώτατος Αθηναγόρας έκανε μια έκθεση στο Πατριαρχείο, το οποίο όμως έκρινε ότι ο αριθμός μελών της παροικίας ήταν μικρός.

Πέρασε σχεδόν μια δεκαετία από τότε πριν γίνει νέα επαφή με το Οικουμενικό Πατριαρχείο με περισσότερες υπογραφές, γιατί εν τω μεταξύ ήρθαν αρκετοί Έλληνες στο Södertälje για να εργαστούν στην Scania – αρκετοί απ’ αυτούς προέρχονταν από τα ανθρακωρυχεία του Βελγίου. Εκτός των προαναφερόμενων πρωτοστάτησαν στην καινούργια προσπάθεια οι Αλέξανδρος Φράγκος, Ευτυχία Φράγκου, οι οικογένειες Δ. Νταλιάνη, Δ. Μεράκου, Γ. Γεωργιάδη, Σ. Κουμή, Π. Αντωνοπούλου, Α. Τσελέπη, Ι. Χρύσανθου, Γ. Κολοκυθά, κ.α.

Το 1964 μας επισκέφθηκε ο Αθηναγόρας, διάδοχος του Αθηναγόρα (Καβαδά), από το Λονδίνο και ίδρυσε στη Στοκχόλμη την πρώτη μας εκκλησία βαφτίζοντάς την «Άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος», προς τιμήν του Πολιούχου της Πάτμου, μιας και η γενέτειρά του ήταν η Πάτμος.

Στην αρχή εκκλησιαζόμασταν στο παρεκκλήσι του Αγίου Ιακώβου στο Kungsträdgården, με πρώτο ιερέα τον αρχιμανδρίτη πάτερ Νικόλαο. Μετά από ένα διάστημα μεταφερθήκαμε μόνιμα στο παρεκκλήσι του Ιερού Ναού της Μαρίας Μαγδαληνής.

Τον Άγιο Ιωάννη τον Θεολόγο επισκέφθηκαν κατά καιρούς οι Αρχιερείς Ιάκωβος της Βόρειας Αμερικής, ο Μελίτων, ο Χαλκιδώνος, ο Εθνάρχης και Αρχιεπίσκοπος Κύπρου Μακάριος, κ.α.

Ο πρώτος μας μητροπολίτης ήταν για ένα μικρό διάστημα ο Αθηναγόρας. Ο δεύτερος ήταν ο μητροπολίτης Πολύευκτος. Ο τρίτος ήταν ο μητροπολίτης Παύλος, ο οποίος ενθρονίστηκε στο παρεκκλήσι της Μαρίας Μαγδαληνής του Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου, ο οποίος είναι και σήμερα ο Μητροπολίτης της Ιεράς Μητροπόλεως Σουηδίας και Πάσης Σκανδιναβίας.

Για κάποιο ανεξήγητο λόγο το 1975 ο Μητροπολίτης Παύλος διέλυσε το νόμιμο εκκλησιαστικό συμβούλιο στη Στοκχόλμη. Η μεγαλύτερη πλειοψηφία του εκκλησιάσματος αισθάνθηκε ξαφνικά μια μεγάλη προσβολή και απογοήτευση και αποφάσησε, με τα λίγα χρήματα που είχε και με προσφορές και δωρεές ανώνυμων συμπατριωτών, να προκαταβάλει ένα ποσό (κάτι σαν καπάρο) για την αγορά των κτιρίων επί της Idungatan 4.

Η ενορία-κοινότητα του Άγιου Ιωάννη του Θεολόγου, έδωσε εντολή κι εξουσιοδότηση στους κκ Α. Φράγκο, Δ. Νταλιάνη και Δ. Μεράκο να κάνουν τις απαραίτητες ενέργειες για την απόκτηση του κτιρίου. Έτσι δημιουργείται το σημερινό Ίδρυμα Ελληνική Πολιτιστική Στέγη «Άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος», που φέρει το όνομα της ενορίας-κοινότητας, η οποία είναι αγοραστής και ο ιδρυτής του, και αποτελεί τη βάση του Ιδρύματος.
Η Ελληνική Ορθόδοξος Κοινότης του Άγιου Ιωάννη του Θεολόγου υπήρχε, υπάρχει και θα συνεχίσει να υπάρχει έως ότου υπάρχει έστω και μια οικογένεια Ελλήνων στη Σουηδία, που ενδιαφέρεται για τα ήθη, τα έθιμα, τις παραδόσεις και τον πολιτισμό του Έθνους μας, μέ ή χωρίς παπά και ψάλτη.

Η Ελληνική Ορθόδοξος Κοινότης του Αγιου Ιωάννη του Θεολόγου

Θεόφιλος Εμμ. Τσάππος


Πρόεδρος του Ιδρύματος Ελληνική Πολιτιστική Στέγη

«Άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος»

Λειτουργία με όλες τις αισθήσεις.

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΝΑΥΠΑΚΤΟΥ ΚΑΙ ΑΓΙΟΥ ΒΛΑΣΙΟΥ ΙΕΡΟΘΕΟΣ

Η μετάφραση των λειτουργικών ευχών, δηλαδή των ευχών της θείας Λειτουργίας και των άλλων Μυστηρίων, απασχόλησε τελευταία τον εκκλησιαστικό και θεολογικό χώρο και όπως ήταν επόμενο ασχολήθηκε η Διαρκής Ιερά Σύνοδος, η οποία, ύστερα από μελέτη διαφόρων κειμένων, έλαβε ομοφώνως μια συγκεκριμένη απόφαση, που διακρίνεται για τη σοβαρότητα, την υπευθυνότητα και τη σύνεση, η οποία έχει δημοσιευθή. Το θέμα αυτό είναι σοβαρό και χρειάζεται μελέτη από πολλές πλευρές. Εχουν διατυπωθή πολλά επιχειρήματα ένθεν κακείθεν, αλλά στο παρόν άρθρο θα ήθελα να εκθέσω πολύ σύντομα μερικές από τις απόψεις μου.

Εικονογραφημένο Ευαγγέλιο της Μονής Βατοπαιδίου 1 Γίνεται σύγχυση μεταξύ της μετάφρασης του πρωτοτύπου κειμένου της θείας Λειτουργίας σε άλλες γλώσσες (αγγλική, γαλλική, αραβική, σλαβονική κ.λπ.) και της μεταγλώττισης στην ελληνική δημοτική γλώσσα. Αλλά πρέπει να ληφθή σοβαρώς υπ΄ όψη ότι δεν υπάρχει αντιστοιχία, γιατί η δημοτική γλώσσα δεν μπορεί να νοηθή ως ξένη γλώσσα.

Η αρχαία ελληνική γλώσσα και η κοινή ελληνιστική δεν είναι νεκρές γλώσσες. Είναι χαρακτηριστικό ότι όσοι χειρίζονται πολύ καλά τη δημοτική γλώσσα, γνωρίζουν εξίσου καλά και την αρχαία, από την οποία προσλαμβάνουν γλωσσικές μορφές και εμπλουτίζουν την ομιλουμένη γλώσσα. Ως παραδείγματα δε αναφέρω τους μεγάλους ποιητές μας Κωστή Παλαμά, Οδυσσέα Ελύτη κ.ά.

2 Σίγουρα δεν πιστεύουμε στην θεωρία των τριών ιερών γλωσσών (ελληνική, εβραϊκή, λατινική), αλλά θεωρούμε ότι η γλώσσα της λατρείας έχει μια ιερότητα, γιατί χρησιμοποιείται ως προσευχή στον Θεό. Ακόμη και οι αρχαίοι Ελληνες, όπως φαίνεται στις ωδές του Πινδάρου, χρησιμοποιούσαν μια ανώτερη γλωσσική μορφή κατά την λατρεία τους.

Οι Πατέρες της Εκκλησίας δεν συνέταξαν τις ευχές που διαβάζονται στην θεία Λειτουργία απλώς στην μορφή της κοινής ελληνιστικής γλώσσας που ομιλείτο στην εποχή τους, αλλά χρησιμοποίησαν την «αττικιστική γλώσσα», που είναι η λόγια γλώσσα, την οποία μιλούσαν οι μορφωμένοι της εποχής εκείνης και αυτή καθιερώθηκε ως γλώσσα της λατρείας.

3 Η μετοχή στην θεία Λειτουργία και τα Μυστήρια της Εκκλησίας δεν πρέπει να ταυτισθή απόλυτα με την λογική κατανόηση των λέξεων και της γλώσσας που χρησιμοποιείται. Βεβαίως, η γλώσσα έχει σημαντική συνεισφορά στην επικοινωνία μεταξύ μας, αλλά δεν είναι καθοριστικό γνωσιολογικό στοιχείο, αφού υπάρχουν και άλλοι τρόποι μεταδόσεως της γνώσεως, όπως είναι το συναίσθημα, η φαντασία, η διαίσθηση, δηλαδή οι λειτουργίες εκείνες που κινούνται πέρα από την λογική.

Η επιστήμη έχει αποδείξει ότι δεν ισχύει απολύτως το απόφθεγμα «cogito, ergo sum», δηλαδή, σκέπτομαι άρα υπάρχω. Οι θεωρίες γύρω από την συναισθηματική νοημοσύνη, η ψυχανάλυση και η ψυχολογία, ο ρομαντισμός, ο υπαρξισμός και η νεωτερικότητα κλόνισαν τα θεμέλια της απόλυτης κυριαρχίας της λογικής στον γνωσιολογικό τομέα. Ετσι, στην θεία Λειτουργία δεν μετέχουμε μόνον με την λογική, αλλά και με όλες τις άλλες λειτουργίες της ψυχής.

4 Επειδή η κοινή ελληνιστική γλώσσα δεν είναι ξένη ως προς την αρχαία αττική διάλεκτο και επειδή πολλές εκφράσεις της χρησιμοποιούνται στην καθημερινή επικοινωνία μεταξύ μας, γι΄ αυτό και δεν είναι δύσκολη η προσαρμογή των ανθρώπων στο ιδίωμα των λειτουργικών ευχών. Οποιος εκκλησιάζεται τακτικά έχει την δυνατότητα να αντιλαμβάνεται το νόημα των λειτουργικών προτροπών.

Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίον ο καθηγητής Γεώργιος Μπαμπινιώτης είναι εναντίον της μεταγλωττίσεως της λειτουργικής γλώσσας. Το βασικό επιχείρημά του είναι ότι η θεία Λειτουργία «έχει τελετουργικό χαρακτήρα», «είναι μυστήριο», γι΄ αυτό δεν πρέπει «να αντικαθίσταται εξ ολοκλήρου από μεταφράσεις», αφού «οι λέξεις στο πέρασμα από τη μια γλώσσα στην άλλη γλώσσα χάνουν σε σημαντικό βαθμό το σημασιολογικό τους περιεχόμενο και το βιωματικό τους φορτίο, στοιχεία απαραίτητα στον μυστηριακό χαρακτήρα της Θ. Λειτουργίας», οπότε αν μεταφράση κανείς αυτό το μυστηριακό στοιχείο, «το ευτελίζει».

Γενικά, θεωρώ ότι η γλώσσα με την οποία είναι γραμμένες οι ευχές της θείας Λειτουργίας και των Μυστηρίων δεν αποτελεί εμπόδιο για την μέθεξη του Μυστηρίου, ακόμη και για την λεκτική κατανόηση. Αντίθετα μάλιστα η λειτουργική γλώσσα μπορεί να βοηθήση αποτελεσματικά τους ανθρώπους στην εποχή μας, στην οποία παρατηρείται «γλωσσική ανεπάρκεια» και «γλωσσική πενία» να βελτιώσουν τον γραπτό και προφορικό τους λόγο.

Ο υπάλληλος της ΕΥΠ, οι υποκλοπές και οι διαρροές σε blog

Προκαταρκτική έρευνα και για εμπλοκή του σε υπόθεση υπερτιμολόγησης προμήθειας ηλεκτρονικού υλικού

Γιαννης Σουλιωτης

Αναβρασμός επικρατεί το τελευταίο διάστημα στο εσωτερικό της Εθνικής Υπηρεσίας Πληροφοριών (ΕΥΠ), με επίκεντρο έρευνα για τις δραστηριότητες υπαλλήλου, εναντίον του οποίου διατάχθηκε, την περασμένη Πέμπτη, προκαταρκτική έρευνα για πράξεις που εάν επιβεβαιωθούν, επισύρουν βαριές πειθαρχικές και ποινικές κυρώσεις. Χαρακτηριστικό της σοβαρότητας του θέματος είναι ότι μεταξύ των υπό διερεύνηση υποθέσεων περιλαμβάνεται η υπερτιμολόγηση προμήθειας του πλέον σύγχρονου ηλεκτρονικού υλικού που χρησιμοποιεί η ΕΥΠ, με αξία που αγγίζει τα 4 εκατ. ευρώ.

Η έρευνα έχει ανατεθεί στην Υπηρεσία Ειδικών Ελέγχων και παρότι επισήμως δεν αφορά το συγκεκριμένο στέλεχος, πληροφορίες στο παρασκήνιο αναφέρουν ότι είχε κεντρικό ρόλο στην επιτροπή που αξιολόγησε και υλοποίησε την προμήθεια του συστήματος.

Οι φήμες για όσα διαδραματίζονταν μέχρι πριν από λίγους μήνες στο εσωτερικό της υπηρεσίας, φτάνουν μέχρι το σημείο να εμπλέκονται «ελεγχόμενα» πρόσωπα ακόμα και σε υποκλοπές και παρακολουθήσεις πολιτών για λογαριασμό επιχειρηματιών. Πηγές  μάλιστα αναφέρουν ότι αντικείμενο έρευνας θα αποτελέσει και παλαιότερη απόφαση των διοικούντων την ομοσπονδία υπαλλήλων της ΕΥΠ να προχωρήσουν στην υπογραφή ιδιωτικών ασφαλιστηρίων συμβολαίων με την εταιρεία «Ασπίς Πρόνοια» ιδιοκτησίας Παύλου Ψωμιάδη.

Οι εξελίξεις γύρω από την υπόθεση χρονολογούνται ήδη από τον περασμένο Νοέμβριο, οπότε ο συγκεκριμένος υπάλληλος απομακρύνθηκε με απόφαση της νέας, τότε, διοίκησης από τη θέση προϊσταμένου Διεύθυνσης που κατείχε. Προ τριών εβδομάδων, με νεότερη απόφαση παύθηκε ουσιαστικά από κάθε θέση ευθύνης και τέθηκε στο περιθώριο. Καταγγελίες που μένει ωστόσο να επιβεβαιωθούν από την έρευνα, τον φέρουν ως υπαίτιο για διαρροή σε blog , με κίνητρο να εκβιάσει την υποστήριξή του στις εξελίξεις στο εσωτερικό της υπηρεσίας. Την περασμένη Δευτέρα, βρέθηκε κατά πληροφορίες, να κατέχει αδικαιολογήτως άκρως απόρρητα έγγραφα, τα οποία κατηγορείται ότι επιχείρησε να υπεξαιρέσει χαρακτηρίζοντάς τα «προσωπικά».

Για την υπόθεση ενημερώθηκε και η εισαγγελέας Πρωτοδικών κ. Ελένη Ράικου, η οποία σε συνεννόηση με την ηγεσία του υπουργείου Προστασίας του Πολίτη, διέταξε τη διενέργεια σε βάρος του προκαταρκτικής εξέτασης. Επιπλέον διετάχθη η διενέργεια ΕΔΕ τόσο για την υπόθεση της διαρροής εγγράφων στο Διαδίκτυο, όσο και για την πρωτοβουλία στελεχών της υπηρεσίας να τυπώσουν τα ψηφοδέλτια για τις εκλογές στο σωματείο της ΕΥΠ σε ιδιωτικό τυπογραφείο, με κίνδυνο να διαρρεύσουν τα ονόματα των υπηρετούντων στην ΕΥΠ. Το ίδιο το στέλεχος της υπηρεσίας πάντως νοσηλεύεται τις τελευταίες ημέρες σε Νοσοκομείο με καρδιολογικά προβλήματα. Μιλώντας ,άφησε να εννοηθεί ότι δέχεται πόλεμο από τη διοίκηση της υπηρεσίας με αφορμή παρέμβασή του σε συμβούλια κρίσεων και μεταθέσεων.